موضوع: شعار بنی امیه:دشمنی با علی رسم و کیش ماست!!!

در این مطلب قصد دارم به شعار همیشگی بنی امیه که همانا دشمنی با علی بن ابیطالب می باشد اشاره کنم. پیشنهاد میکنم شما مخاطب گرامی هم این مطلب رو از دست ندهید.


الف: سَبّ کردن علی بن ابیطالب


امر معاویه به سَبّ علی



مسلم نیشابوری در صحیح خود این روایت را نقل می‌کند :

۴۴۲۰ ،حَدَّثَنَا قُتَیْبَةُ بْنُ سَعِیدٍ وَمُحَمَّدُ بْنُ عَبَّادٍ وَتَقَارَبَا فِی اللَّفْظِ قَالَا حَدَّثَنَا حَاتِمٌ وَهُوَ ابْنُ إِسْمَعِیلَ عَنْ بُکَیْرِ بْنِ مِسْمَارٍ عَنْ عَامِرِ بْنِ سَعْدِ بْنِ أَبِی وَقَّاصٍ عَنْ أَبِیهِ قَالَ أَمَرَ مُعَاوِیَةُ بْنُ أَبِی سُفْیَانَ سَعْدًا فَقَالَ مَا مَنَعَکَ أَنْ تَسُبَّ أَبَا التُّرَابِ فَقَالَ أَمَّا مَا ذَکَرْتُ ثَلَاثًا قَالَهُنَّ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ فَلَنْ أَسُبَّهُ لَأَنْ تَکُونَ لِی وَاحِدَةٌ مِنْهُنَّ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ حُمْرِ النَّعَمِ :
سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ یَقُولُ لَهُ خَلَّفَهُ فِی بَعْضِ مَغَازِیهِ فَقَالَ لَهُ عَلِیٌّ یَا رَسُولَ اللَّهِ خَلَّفْتَنِی مَعَ النِّسَاءِ وَالصِّبْیَانِ فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ أَمَا تَرْضَى أَنْ تَکُونَ مِنِّی بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى إِلَّا أَنَّهُ لَا نُبُوَّةَ بَعْدِی وَسَمِعْتُهُ یَقُولُ یَوْمَ خَیْبَرَ لَأُعْطِیَنَّ الرَّایَةَ رَجُلًا یُحِبُّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَیُحِبُّهُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ قَالَ فَتَطَاوَلْنَا لَهَا فَقَالَ ادْعُوا لِی عَلِیًّا فَأُتِیَ بِهِ أَرْمَدَ فَبَصَقَ فِی عَیْنِهِ وَدَفَعَ الرَّایَةَ إِلَیْهِ فَفَتَحَ اللَّهُ عَلَیْهِ وَلَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَةُ :
{ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکُمْ }
دَعَا رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ عَلِیًّا وَفَاطِمَةَ وَحَسَنًا وَحُسَیْنًا فَقَالَ اللَّهُمَّ هَؤُلَاءِ أَهْلِی .

عامر بن سعد بن ابى وقّاص ، از پدرش روایت کرده است که در یکى از روزها ، معاویة بن ابى سفیان به سعد دستور داد [تا به حضرت على بن ابیطالب علیه السّلام ناسزا بگوید! «سعد» از دستور او سرپیچى کرد ] .
معاویه ، از وى پرسید : به چه سبب على را آماج ناسزا و دشنامت قرار نمی دهی ؟ سعد گفت : بخاطر آن که سه فضیلت از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله در شأن على علیه السّلام شنیده ام که با توجه به آن ها، هیچگاه به سبّ و دشنام آن حضرت ، اقدام نمى‏کنم و هر گاه یکى از آن ها براى من بود ، بهتر و ارزنده‏تر از شتران سرخ مو بود که در اختیار من باشد .

۱ . در کارزارى ، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله ، حضرت على علیه السّلام را به جانشینى خود ، در مدینه باقى گذاشت و حضرت على علیه السّلام به عرض رسانید : یا رسول الله ! مرا به خلافت بر زنان و کودکان گماشته ای ؟! رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله در پاسخ او ، فرمود : آیا خرسند نیستى از این که جایگاه تو نسبت به من ، همانند جایگاه هارون ، به حضرت موسى علیه السّلام باشد ؛ با این تفاوت که پس از من پیغمبرى مبعوث نمى‏شود .

۲ . در جنگ خیبر ، از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله شنیدم ، مى‏فرمود : پرچم اسلام را به دست کسى می‌دهم که خدا و رسول را دوست مى‏دارد و خدا و رسول هم ، او را دوست مى‏دارند ! از شنیدن این سخن همه ما در انتظار این که این فضیلت بزرگ نصب ما گردد ، سر از پا نمی شناختیم ، همان زمان رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله على را به حضور طلبید . على علیه السّلام را در حالى به حضور حضرت رسول اکرم صلّى اللّه علیه و آله شرف یاب شد که به درد چشم دچار بود ، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله آب دهان مبارک را بر چشم حضرت على علیه السّلام مالید ، دیدگانش شفا یافت و پرچم اسلام را که یادبود نصرت الهى بود ، به دست او سپرد و از برکت وجود حضرت على علیه السّلام ، فتح و پیروزى نصیب اسلام شد .

۳ . هنگامى که آیه مباهله ( فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ) ؛ آل عمران / ۶۱ ) نازل شد ، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله ، حضرت على علیه السّلام و حضرت فاطمه و امام حسن و امام حسین علیهم السّلام را به حضور طلبید و فرمود : بار پروردگارا ! اینان اهل بیت من هستند . صحیح مسلم ، ج۷ ، ص۱۲۰ ، کتاب فضائل الصحابة ، باب من فضائل علی بن أبی طالب رضی الله عنه – دارالفکر


نامه معاویه به والیانش ( علی را سب کنید)



طبری مورخ بزرگ اهل سنت چنین نوشته است:
أن معاویة بن أبی سفیان لما ولى المغیرة بن شعبة الکوفة فی جمادى سنة ۴۱ دعاه فحمد الله وأثنى علیه ثم قال : … ولست تارکا إیصاءک بخصلة لا تتحم عن شتم على وذمه والترحم على عثمان والاستغفار له والعیب على أصحاب على والاقصاء لهم وترک الاستماع منهم … .


معاویه ، وقتی که در سال ۴۱ هـ مغیرة بن شعبه را والی کوفه قرار داد به وی دستور داد و گفت : یک مطلب را فراموش مکن و بر آن پافشاری کن و آن فحش و ناسزاگویی به علی (علیه السلام) است و در مقابل از عثمان به عظمت یاد کن و همیشه برای وی طلب آمرزش نما و از یاران علی (علیه السلام) بدگویی کن و آنان را تبعید نما و به سخنانشان گوش نکن .


تاریخ طبری‌ ،‌ ج۴ ، ص۱۸۸ باب سنه احدی و خمسین- موسسه العلمی للمطبوعات

ب: جعل روایات برای تخریب علی بن ابیطالب



زمانی که معاویه خلافت را به دست کشید تحمل بیان فضائل علی بن ابیطالب را در بین مردم نداشت به ناچار عده ای راوی جیره خوار از قبیل ابوهریره. عروه بن زبیر را دور خویش جمع کرد تا روایات جعل کنند و در بین مردم جعل احادیث را باب کردند.


داستان جعل حدیث چه بود؟



ابن ابی الحدید به نقل از ابوالحسن مدائنی – در کتاب «الاحداث»-گزارش مفصلی آورده است که خلاصه آن به قرار زیر است: «پس از عام الجماعه – یعنی صلح معاویه با امام حسن علیه السلام – معاویه دستور العمل واحدی برای کارگزاران خود ارسال نمود و در مورد منع مردم از نقل فضائل علی علیه السلام ونیز اظهار لعن و بیزاری از آن حضرت فرمانی صادر کرد در این فرمان آمده بود: بنگرید هر کس درباره ی عثمان منقبتی نقل کند وی را گرامی دارید و او را به خود نزدیک گردانید، در نتیجه ی این فرمان مردم به نقل فضائلی درباره عثمان مبادرت کردند و با توجه به صله و عطاهای معاویه در این باره به مبالغه پرداختند و کسی از عاملان معاویه درباره عثمان چیزی نقل نمی کرد جز آنکه نام او نوشته شده و در صف نزدیکان معاویه داخل می گشت، روزگاری به همین منوال سپری گردید تا آن که معاویه خطاب به کارگزاران خود بخشنامه ی دیگری صادر کرد و در آن متذکر شد: نقل حدیث درباره عثمان و در هر مکانی فراوان شده،

چون نامه من به دست شما رسید از مردم دعوت کنید تا درباره دیگر صحابه از جمله خلفای اولیه روایاتی نقل کنند، خصوصا در مقابل هر حدیثی که مردم درباره ابوتراب (علی علیه السلام) نقل می کنند، حدیثی هم در فضیلت صحابه نقل کنند که این موضوع موجب روشنی چشم من و مغلوب شدن منطق وحجت ابوتراب و پیروان او خواهد بود» مدائنی سپس افزوده است: «چون نامه های معاویه برای مردم خوانده شد اخبار جعلی فراوانی در فضائل صحابه نقل گردید و مردم در بازگویی این اخبار جدیت و کوشش فراوان به خرج دادند تا جایی که نقل این روایات به منبرها کشیده شد و به معلمان دستور داده شد تا این اخبار را به کودکان یاد دهند علاوه بر آن، این فضائل به زنان و دختران وخدمتگذاران هم تعلیم داده شد و به هر جهت روزگاری به این منوال سپری گردید تا آنکه معاویه بخشنامه جدید ی صادر کرد و در آن خطاب به عاملان خود نوشت: بنگرید که هر کس متهم به دوستی با علی علیه السلام و اهل بیت او باشد، اسم او را از دیوان – دفتر حقوق و مزایا – محو کنید و سهمیه او را از بیت المال قطع نمایید و باز در تعقیب این بخشنامه، فرمان دیگری صادر کرد که: بنگرید که هر کس به دوستی علی و خاندانش متهم گردد او را تحت فشار قرار داده و خانه را بر سرش خراب کنید».

مدائنی در مورد تبعات و نتایج فرمانهای معاویه نوشته است: «اهل عراق خصوصا اهالی کوفه به مصیبتی بزرگتر از این حادثه دچار نشدند، در این دوران شرایطی به وجود آمد که گاه یکی از شیعیان به ملاقات دوست خود رفته اما از ترس غلام و خدمتگذار خود حاضر نبود که مطلبی برای او نقل کند، در این زمان بود که احادیث جعلی – درباره علی و اهل بیت او – فراوان شد و فقها و قضات و والیان از این جعلیات پیروی کردند و بدترین مردم از این نظر قاریان و محدثان ریاکاری بودند که تظاهر به ایمان و عبادت کرده و به جهت تقرب به حکام و نیل به ثروت و مال دنیا به جعل حدیث پرداختند و نتیجه آن که به مرور زمان این خبرها به دست افراد متدین افتاد که خود از دروغ و بهتان برحذر بودند اما با این تصور که این اخبار صحیح و برحق است، به نقل آن مبادرت کردند در صورتی که اگر به جعلی بودن آن پی برده بودند، از نقل آن خودداری می کردند.»
شرح نهج البلاغه ج۱۱ ص ۴۴ الی ۴۶٫
اما دو نمونه از این روایت جعل شده توسط این گروه:


زهری از عروه بن زبیر نقل می کند که عروه بن زبیر از عایشه نقلل می کند که من نزد رسول الله بودم. زمانی که رسول الله علی بن ابیطالب و عباس را دید فرمود: ای عایشه اگر میخواهی دو شخص را ببینی که بر غیر دین من از دنیا می روند به این دو نفر نگاه کن ((منظور علی بن ابیطالب و عباس عموی رسول الله می باشد))



روایت اول:


روى الزهری أن عروة بن الزبیر حدثه ، قال : حدثتنی عائشة قالت : کنت عند رسول الله إذ أقبل العباس وعلى ، فقال : یا عائشة ، إن هذین یموتان على غیر ملتی – أو قال دینی
شرح نهج البلاغة – ابن أبی الحدید – ج ۴ – ص ۶۳ –

روایت دوم:


أن عروة زعم أن عائشة حدثته ، قالت : کنت عند النبی صلى الله علیه وسلم إذ أقبل العباس وعلى ، فقال : ( یا عائشة ، إن سرک أن تنظری إلى رجلین من أهل النار فانظری إلى هذین قد طلعا ) ، فنظرت ، فإذا العباس وعلی بن أبی طالب .
شرح نهج البلاغة – ابن أبی الحدید – ج ۴ – ص
۶۴

ج: علی بودن جرم بزرگ



ذهبی در تاریخ اسلام خویش در ذیل تاریخ سال ۱۰۱ تا ۱۲۰ چنین نقل کرده است:
عبدالرحمن المقری می گفت: بنی امیه زمانی که می شنیدند کودکی اسمش علی می باشد او را می کشتند…..
” قال أبو عبد الرحمن المقرئ : بنو أمیة إذا سمعوا بمولود اسمه علی قتلوه ، فبلغ ذلک رباحا ، فقال : هو -أی ابنه- عُـلَی “.
تاریخ اسلام سنه ۱۰۱-۱۲۰ ص۴۲۷
حالا شما مخاطب گرامی بگویید:
آیا به راستی سنت رسول الله دشمنی با علی بن ابیطالب بوده است؟