سپس رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: «
هر كس بعد از من از حضرت علی(علیه السلام) جدا شود، روز قیامت مرا نخواهد دید، من نیز او را نخواهم دید و هركه با حضرت علی(علیه السلام) مخالفت كند، خداوند بهشت را بر وی حرام نماید و عاقبتش را جهنّم قرار دهد [و بد جایگاهی است] و هركس حضرت علی(علیه السلام) را نصرت دهد، خداوند او را نصرت نماید، روزی كه او را ملاقات كند و به هنگام سۆال و جواب، دلیلش را به وی تلقین كند.» آنگاه آن حضرت فرمود: «امام حسن و امام حسین دو امام امّت من، بعد از پدرشانند. دو سیّد جوانان اهل بهشت و مادرشان، بهترین زنان عالمیان، نهمینشان، قائم(عج) از فرزندان من است. اطاعتشان، اطاعت از من است و معصیتشان، معصیّت من است، به خداوند شكوه میكنم از منكران فضیلت ایشان و تضییع كنندگان حقّ [حرمت] آنان پس از من و خداوند بس است كه ولی و یاور عترت من و امامان امّتم باشد و از منكران حقّ ایشان انتقام كشد.»(3)
امام رضا(علیه السلام) از جدّ بزرگوارش، علی(علیه السلام) نقل كرده كه فرمود: «هر كه دوست دارد، خدای را ملاقات كند در حالی كه ایمانش كامل و اسلامش نیكو باشد، محبّت حجّت صاحب الزّمان را پیشه خود قرار دهد كه او و دیگر پیشوایان، چراغهای روشن در تاریكیهای زندگی و امامان هدایت و نشانههای تقوایند. هر كس آنان را دوست بدارد، ولایتشان را دارا شود، برای او از خدای تعالی ضمانت بهشت میكنم.»(4)
پی نوشت:
3. كمال الدّین و تمام النّعمه، ج 1، ص 260.
4. بحار الانوار، ج 36، ص 296.