موضوع: چهل حدیث رحمت از امام رضا (ع)

36- قالَ (علیه السلام):

ما مِنْ عَبْد زارَ قَبْرَ مُؤْمِن، فَقَرَأ عَلَیْهِ «إنّا أنْزَلْناهُ فى لَیْلَهِ الْقَدْرِ» سَبْعَ مَرّات، إلاّ غَفَرَ اللهُ لَهُ وَلِصاحِبِ الْقَبْرِ.([۱۰])


فرمود: هر بنده اى از بندگان خداوند بر قبر مؤمنى جهت زیارت حضور یابد و هفت مرتبه سوره مبارکه ـ إنّا أنزلناه ـ را بخواند، خداوند متعال گناهان او و صاحب قبر را مورد بخشش و آمرزش قرار مى دهد.



37- قالَ (علیه السلام):

الاْخُ الاْکْبَرُ بِمَنْزِلَهِ الاْبِ.([۱۱])


فرمود: برادر بزرگ جانشین و جایگزین پدر خواهد بود.

38- قالَ (علیه السلام): چ

انَّما تَغْضَبُ للهِِ عَزَّ وَ جَلَّ، فَلا تَغْضَبْ لَهُ بِأکْثَرَ مِمّا غَضِبَ عَلى نَفْسِهِ.([۱۲])


فرمود: چنانچه در موردى خواستى غضب کنى و براى خدا برخورد نمائى، پس متوجّه باش که غضب و خشم خود را در جهت و محدوده رضایت وخوشنودى خداوند، اِعمال کن.

39- قالَ (علیه السلام):

خَیْرُ الاْعْمالِ الْحَرْثُ، تَزْرَعُهُ، فَیَأکُلُ مِنْهُ الْبِرُّ وَ الْفاجِرُ، أمَّا الْبِرُّ فَما أکَلَ مِنْ شَیْىء إسْتَغْفَرَ لَکَ، وَ أمَّا الْفاجِرُ فَما أکَلَ مِنْهُ مِنْ شَیْىء لَعَنَهُ، وَ یَأکُلُ مِنهُ الْبَهائِمُ وَ الطَّیْرُ.([۱۳])


فرمود: بهترین کارها، شغل کشاورزى است، چون که در نتیجه کشت و تلاش، همه انسان هاى خوب و بد از آن استفاده مى کنند.
امّا استفاده خوبان سبب آمرزش گناهان مى باشد، ولى استفاده افراد فاسد و فاسق موجب لعن ایشان خواهد شد، همچنین تمام پرنده ها و چرندگان از تلاش و نتیجه کشت بهره مند خواهند شد.

40- قالَ (علیه السلام):

مَنْ تَرَکَ السَّعْیَ فى حَوائِجِهِ یَوْمَ عاشُوراء، قَضَى اللهُ لَهُ حَوائجَ الدُّنْیا وَ الاْخِرَهِ، وَ قَرَّتْ بِنا فِى الْجِنانِ عَیْنُهُ.([۱۴])


فرمود: هرکس روز عاشوراى امام حسین (علیه السلام)، دنبال کسب و کار نرود (و مشغول عزادارى و حزن و اندوه گردد)، خداوند متعال خواسته ها و حوائج دنیا و آخرت او را برآورده مى نماید; و در بهشت چشمش به دیدار ما – اهل بیت – روشن مى گردد.

منابع :

[۱] – مستدرک الوسائل: ج ۱۰، ص ۲۵۰، ح ۳۸.
[۲] – مستدرک الوسائل: ج ۱۰، ص ۳۵۹، ح ۲.
[۳] – مستدرک الوسائل: ج ۳، ص ۲۵، ح ۴.
[۴] – تهذیب الأحکام: ج ۲، ص ۲۴۲، ح ۹۵۷.
[۵] – وسائل الشّیعه: ج ۴، ص ۴۳، ح ۴۴۶۹.
[۶] – وسائل الشّیعه: ج ۲۱، ص ۴۶۰، ح ۲۷۵۸۰.
[۷] – وسائل الشّیعه: ج ۱، ص ۴۶۷، ح ۱۲۳۸.
[۸] – بحارالأنوار: ج ۲، ص ۳۰، ح ۱۳.
[۹] – الدّرّه الباهره: ص ۳۸، س ۳، بحار: ج ۷۵، ص ۳۵۴، ح ۱۰.
[۱۰] – جامع الأخبار ص ۵۹، بحارالأنوار: ج ۹۱، ص ۴۷، ح ۲.
[۱۱] – أمالى شیخ صدوق ص ۶۸، بحارالأنوار: ج ۹۱، ص ۴۷، ضمن ح ۲.
[۱۲] – علل الشّرایع: ص ۱۹۸، ح ۲۱.
[۱۳] – بصائرالدّرجات: جزء ۶، ص ۳۰۸، باب ۸، ح ۵.
[۱۴] – وسائل الشّیعه: ج ۲۱، ص ۵۴۰، ح ۲۷۸۰۷.
[۱۵] – بحارالأنوار: ج ۷۸، ص ۱۸۳، ح ۳۵، ثواب الأعمال: ص ۱۷۵.
[۱۶] – محاسن برقى: ص ۴۲۲، ح ۲۰۸.
[۱۷] – الدّرّه الباهره: ص ۳۷، س ۱۳، بحار: ج ۷۵، ص ۳۵۴، س ۵.
[۱۸] – وسائل الشّیعه: ج ۲۱، ص ۵۶۱، ح ۲۷۸۷۳.
[۱۹] – مستدرک الوسائل: ج ۲، ص ۱۵۵، ح ۳۰.
[۲۰] – مصادقه الإخوان شیخ صدوق: ص ۵۲، ح ۱.
[۲۱] – وسائل الشّیعه: ج ۲۵، ص ۱۸۳، ح ۳۱۶۹۳.
[۲۲] – مستدرک الوسائل: ج ۱۵، ص ۳۵۸، ح ۸.
[۲۳] – جامع أحادیث الشّیعه: ج ۱، ص ۱۷۱، ح ۲۳۴، بحار: ج ۶۵، ص ۱۶۷، ح ۲۴.
[۲۴] – وسائل الشّیعه: ج ۱۴، ص ۵۰۲، ح ۱۹۶۹۳.
[۲۵] – وسائل الشّیعه: ج ۱۶، ص ۶۳، ح ۲۰۹۹۰.
[۲۶] – أمالى شیخ صدوق: ص ۲۳۳، ح ۱۷.

[۱] – بحارالأنوار: ج ۴، ص ۹۷، ح ۳.
[۲] – مستدرک الوسائل: ج ۶، ص ۴۹، ح ۶.
[۳] – أمالى شیخ طوسى: ص ۸۲، مستدرک الوسائل: ج ۶، ص ۱۸۸، ح ۱.
[۴] – وسائل الشّیعه: ج ۶، ص ۴۹۷، ح ۶۵۳۳.
[۵] – اصول کافى: ج ۲، ص ۱۶۰، ح ۴، وسائل الشّیعه: ج ۱۶، ص ۳۷۲، ح ۶.
[۶] – إعلام الورى: ج ۲، ص ۷۰، بصائرالدّرجات: جزء ۸، ص ۳۰۸، ح ۵.
[۷] – بحارالأنوار: ج ۷۵، ص ۳۳۴، ح ۱، مستدرک الوسائل: ج ۹، ص ۳۷، ح ۱۰۱۳۸.
[۸] – مستدرک الوسائل: ج ۹، ص ۱۶، ح ۱۰۰۷۳
[۹] – وسائل الشّیعه: ج ۳، ص ۹۱، ح ۲۲۰۴۰.
[۱۰] – من لا یحضره الفقیه: ج ۱، ص ۱۱۵، ح ۵۴۱، وسائل الشیعه: ج ۳، ص ۲۲۷، ح ۳۴۷۹.
[۱۱] – وسائل الشّیعه: ج ۲۰، ص ۲۸۳، ح ۲۵۶۳۶.
[۱۲] – عیون أخبارالرّضا(علیه السلام): ج ۱، ص ۲۹۲، ح ۴۴.
[۱۳] – الکافى: ج ۵، ص ۲۶۰، ح ۵.
[۱۴] – عیون أخبارالرّضا(علیه السلام): ج ۱، ص ۲۹۹، ح ۵۷.