موضوع: شرح زيارت آل يس

بركات حضور امام(عج) در زندگي

فَنَفْسِي مُؤْمِنَةٌ بِاللَّهِ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَهُ وَ بِرَسُولِهِ وَ بِأَمِيرِالْمُؤْمِنِينَ

وَ بِكُمْ يَا مَوْلايَ أَوَّلِكُمْ وَ آخِرِكُمْ وَ نُصْرَتِي مُعَدَّةٌ لَكُمْ

وَ مَوَدَّتِي خَالِصَةٌ لَكُمْ آمِينَ آمِينَ

اي مولاي من كه برنامه‌ريزي جان و قلب و زندگي‌ام را با دستورات شما تنظيم كردم! به شما عرضه مي‌دارم كه جان من به خداي يگانه، مؤمن است و در مسير دينداري به «توحيد» نائل شده‌ام، به طوري كه در حضور مطلق حضرت «الله» و در تدبير او و در فرمان او، اَحدي را در عرض او نمي‌دانم و نمي‌بينم، و نيز به رسول او مؤمن هستم و مي‌بينم كه در سرتاسر كلام و حركاتِ او ظهور يگانگي خداست، رسول اوست و از او مي‌گويد، و به امير‌المؤمنين و به شما فرزندان آن حضرت از اوّل تا آخر مؤمن هستم، رسيده‌ام به جايي كه قلبم شماها را تصديق مي‌كند، همة شما وصيّ رسول خدا هستيد كه از طرف خداوند براي تبيين حقيقت انتخاب شده‌ايد، اگر دستي بر زمين داريد و به زمينيان اشاره مي‌كنيد، دستي هم بر آسمان داريد و از عالم معنا مي‌گيريد، من شما را صحيح‌ترين، بلكه تنها جريان صحيح در ميدان معارف بشري مي‌بينم و بر اين امر بسيار مفتخر و شادم.

خاك بوديم اين‌چنين موزون شديم

خاك ما زر گشت، سيمين جان شديم

راستي؛ اگر شما نبوديد ما چگونه مي‌توانستيم در مسير تعادل قرار گيريم، اگر امروز با تمام دلگرمي زندگي را ادامه مي‌دهيم، چون شما را در ميدان زندگي خود يافته‌‌ايم.

امروز شهر ما را صد رونق است و جان است

زيرا كه شاه خوبان امروز در ميان است

حيران چرا نباشد، خندان چرا نباشد

شهري‌ كه در ميانش، آن ‌صارم ‌زمان است

زان آفتاب خوبي، چون بر زمين بتابد

آن دم زمينِ خاكي بهتر ز آسمان است

حال اي آفتاب‌هاي خوبي! اي اوصياء رسول‌خدا(ص)! ياري و ارادتم در خدمت شما است، دستي كه شما را ياري نكند، معني دست‌بودن را گم كرده است و دلي كه مودّت شما را در خود نپرورانده باشد، ديگر دل نيست، پس خدايا! آن ياري و نصرت و اين مودّت و ارادت را نسبت به اين ذوات مقدس از ما بپذير و به نتيجه برسان، آمين آمين!

عالي‌ترين تقاضا، در اوج اميدواري

اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَي مُحَمَّدٍ نَبِيِّ رَحْمَتِكَ وَ كَلِمَةِ نُورِكَ وَ

أَنْ تَمْلَأَ قَلْبِي نُورَ الْيَقِينِ وَ صَدْرِي نُورَ الْإِيمَانِ وَ فِكْرِي نُورَ النِّيَّاتِ وَ عَزْمِي نُورَ الْعِلْمِ وَ

قُوَّتِي نُورَ الْعَمَلِ وَ لِسَانِي نُورَ الصِّدْقِ وَ دِينِي نُورَ الْبَصَائِرِ مِنْ عِنْدِكَ وَ بَصَرِي نُورَ الضِّيَاءِ وَ

سَمْعِي نُورَ الْحِكْمَةِ وَ مَوَدَّتِي نُورَ الْمُوَالاةِ لِمُحَمَّدٍ وَ آلِهِ(ص) حَتَّي أَلْقَاكَ وَ

قَدْ وَفَيْتُ بِعَهْدِكَ وَ مِيثَاقِكَ فَتُغَشِّيَنِي رَحْمَتَكَ [رَحْمَتُكَ‏] يَا وَلِيُّ يَا حَمِيدُ

خدايا! از تو مي‌خواهم كه صلوات و رحمت خود را بر محمد(ص) آن پيامبر رحمت و كلمه نورت، ارزاني داري، و در اين راستا و با واسطه فيض‌بودن او، قلبم را از نور يقين مملوّ كني و سينه‌ام را به نور ايمان و فكرم را به نور نيّات، وتصميمم را با نور علم و قوّتم را با نور عمل و زبانم را با نور صدق و دينم را با نور بصيرت كه در نزد تو است، و ديده‌ام را با نور روشنگر و گوشم را با نور حكمت و ارادتم را با نور دوستي به محمّد و آل او(ص) پُر كني، تا از آن‌هايي باشم كه هنگام ملاقات با تو به عهد و ميثاقي كه با تو بسته‌ام، وفا كرده باشم و در نتيجه در آن حالت ناب ابدي، سراسر وجودم از رحمت تو پوشيده گردد، اي شايسته‌ترين سرپرست!

مي‌گويند؛ وقتي حضرت زكريا(ع) با حضرت مريم(ع) ملاقات كرد و در كنار او ميوه‌هاي بهشتي ديد، ناگهان متوجه قاعده‌اي شد كه خدايا! اين اندازه كرمت گسترده است كه براي دختري تنها در اين گوشه، ميوه‌هاي بهشتي مي‌فرستادي، چرا من هم بيش از آنچه به من لطف كرده‌اي از تو نخواهم و چرا آرزوهاي بلند خود را با تو در ميان نگذارم و لذا تقاضاي فرزندي چون حضرت يحيي(ع) را نمود.

از اوّل دعا تا اين‌جا چشم دل باز كردي و به خوبي‌هاي بهترين خوبان نظر نمودي و متوجه شدي چه غوغايي است زندگي با خوبان عالم و به آن‌ها اظهار داشتي كه سراسر وجودم هماهنگ با شما و در اختيار شما است و از خدا خواستي در اين ادعا موفقت بدارد، حالا يك مرتبه مانند حضرت زكريا(ع) قلب را به سوي خدا انداختي، و هر آنچه خواستني است و بلندترين آرزويي است كه يك انسان مي‌تواند داشته باشد را از خدا خواستي، چون يك نظر به وجود مقدس ائمه معصومين(ع) انداختي و يك نظر به رحمت واسعه خدا كه تمايل اين‌همه فيض‌دادن را به بندگانش دارد و گفتي: «اللَّهُمَّ... أَنْ تَمْلَأَ قَلْبِي نُورَ الْيَقِينِ...» خدايا! بيا و قلبم را سراسر از نور يقين لبريز كن، و بقيه آنچه در اين فراز بر زبان آوردي را گفتي، تا آن‌جا كه اميدوار شدي بگويي: «حَتَّي أَلْقَاكَ وَ قَدْ وَفَيْتُ بِعَهْدِكَ وَ مِيثَاقِكَ...» خدايا! تا آن‌جا مرا جلو ببر كه در موقع ملاقات با خودت توانسته باشم به همه آنچه بايد به آن وفا كنم، وفا كرده باشم. آري؛

بر گوش ما نهاده دهان او به دمدمه

تا جان ما بگيرد، يك‌باره بوي دوست

حال كه ذوات مقدس معصومين(ع) را به نمايش گذاشتي و از جمال آن‌ها بوي تو به مشام خورد، پس در رساندن ما به يقين و علم و صدق و بصيرت و وفاي به عهد با خودت دريغ مكن، كه ما سخت اميدواريم، چرا كه اگر مي‌خواستي ندهي، نشانمان هم نمي‌دادي تا با طلب آن رفع گرسنگي كنيم. گفت:

من كريمم، نان نمايم بنده را

تا بگرياند طمع آن زنده را

هر كراماتي كه مي‌جويي به جان

او نمودت تا طمع كردي در آن

حال ما طمع به دست‌آوردن زيباترين ارتباط با تو را نموده‌ايم، آن ارتباطي كه در امامان(ع) به ما نشان دادي.

بر عاشقان فريضه بود جستجوي دوست

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَي [مُحَمَّدٍ] حُجَّتِكَ فِي أَرْضِكَ وَ خَلِيفَتِكَ فِي بِلادِكَ وَ الدَّاعِي إِلَي سَبِيلِكَ وَ

الْقَائِمِ بِقِسْطِكَ وَ الثَّائِرِ بِأَمْرِكَ وَلِيِّ الْمُؤْمِنِينَ وَ بَوَارِ الْكَافِرِينَ وَ مُجَلِّي الظُّلْمَةِ وَ مُنِيرِ الْحَقِّ وَ

النَّاطِقِ بِالْحِكْمَةِ وَ الصِّدْقِ وَ كَلِمَتِكَ التَّامَّةِ فِي أَرْضِكَ الْمُرْتَقِبِ الْخَائِفِ وَ

الْوَلِيِّ النَّاصِحِ سَفِينَةِ النَّجَاةِ وَ عَلَمِ الْهُدَي وَ نُورِ أَبْصَارِ الْوَرَي وَ خَيْرِ مَنْ تَقَمَّصَ وَ

ارْتَدَي وَ مُجَلِّي الْعَمَي [الْغَمَّاءِ] الَّذِي يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلا وَ قِسْطا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْما وَ جَوْرا إِنَّكَ عَلَي كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ

اي خدا! درود و رحمت فراوانت را بر حجت خود [مُحَمَّد](ص) ارزاني دار - آن امام غايبي كه هم اسم با رسول‌خدا(ص) است- هم او كه حجّت تو در زمين و خليفه تو در شهرها و دعوت‌كننده به سوي راه تو است، هم او كه قيام‌كننده به قسط بوده و به فرمانت انقلاب خواهد كرد، ياور و سرپرست و دوست مؤمنان، و ويران‌كننده كافران، و روشني‌بخش ظلمت و روشنگر حق، و نماياننده حكمت و درستي است، هم او كه عامل ظهور سنّت و كلمه تو در زمين است، هم او كه سخت مواظب تجاوزكاران بوده و لذا از اين جهت خائف و نگران است، آن سرور و سرپرست خيرخواه، آن سفينه نجات و پرچم هدايت و نور چشم خلائق و بهترين كسي‌كه پيراهن و رداء - امامت- را به بر كرد، زداينده كوري و گمراهي، آن كسي‌كه زمين را از عدل و قسط پر مي‌كند، در حالي‌كه ظلم و بيداد سراسر آن را گرفته، كه تو در سرازير كردن صلوات و رحمت بر او قادر و توانايي، چون بر هر چيزي قادر و توانايي! يافتن امام(عج) و توجه به اوصاف او كار بزرگي است كه انسان نبايد از آن غافل باشد. گفت:

بر عاشقان فريضه بود جستجوي دوست

بر روي و سر چو سيل، دَوان تا به جوي دوست

خودْ اوست جمله طالب و ما همچو سايه‌ها

اي گفتگوي ما همگي گفت‌وگوي دوست

گاهي به جوي دوست چو آب روان خوشيم

گاهي‌چوآب،حبس‌شديم در سبوي دوست

حضرت را با كلماتي كه در اين فراز آمده وصف مي‌كني تا مشخص كني انتظار آن حضرت را در سينه داري و چشم از وجود مبارك او برنداشته‌اي، به انتظار كسي هستي كه كلمه تامّه الهي در زمين است، حق را مي‌نماياند و ناطق به حكمت است، و هرگز بنا نداري دل از او بركني و آن را به جاي ديگر اندازي.

[size=xx-large]امام زمان ؛ مقصد جان ما[/size]

تا حالا از وجوه مختلف بر امام زمان(عليه السلام) نظر كرديم تا شوق انتظار ما نيز از وجوه مختلف باشد، و عنايت فرموديد كه او امامي است دست‌يافتني و براي همين به او سلام كرديم، يعني مي‌توان به او دسترسي داشت، چون او به جهت ذات مجردش و اين‌كه جان و حقيقت هر انساني است، از ما به ما نزديك تر است.

اين نمايشگر كه در جلو من است از من دور است، چون در جان من نيست، ولي امام از ما به ما نزديك‌تر است، چون به عنوان انسان كامل، جانِ جان ما است.
فطرت شما نسبت به شما چه مقامي دارد؟
وقتي شما كاري را از روي هوس انجام دهيد، يك نحوه جواب‌گويي به بدنتان است، ولي وقتي كاري الهي انجام دهيد، جواب‌گويي به فطرتتان است و جانتان سيراب مي‌شود، يعني جان شما با كارهاي الهي طراوت پيدا مي‌كند، پس معلوم است كارهاي الهي به جان ما نزديك‌تر است تا كارهاي هوس‌آلود.
توجه بفرماييد كه هر اندازه كار الهي‌تر باشد، به جان شما نزديك‌تر است، چون مطابق فطرت است. فطرت، مقام اصلي جان ماست، از طرفي ما براي بندگي خلق شده‌ايم يعني مقام نهايي ما، بندگي است و بايد وجودمان به بندگي ختم شود.
حال با توجّه به اين‌كه مقام امام‌ زمان(عليه السلام) بندگي محض است، مشخص مي‌شود جهت و مقصد جان هر انساني وجود مقدس امام زمان(عليه السلام) است،

پس عنايت بفرماييد امام ما چقدر به ما نزديك است، او همان فطرت مجسم و متعين است و لذا در عمق جان ما جاي دارد.
نزديكي آن حضرت به جان ما، مثل نزديكي لباس به تن ما نيست، نزديكي خاصي است، مثل نزديكي خدا به انسان كه مي‌فرمايد از رگِ گردن به انسان نزديك‌تر است.

يكي ممكن است ‌بگويد: اگر خدا به ما نزديك است، چرا مثلاً وقتي گناه مي‌كنيم، از ما دور مي‌شود؟
آن نزديكي كه خدا به انسان دارد، نزديكي وجودي است و در رابطه با حضور و وجود خداوند است و آن دوري كه ما در اثر گناه نسبت به خدا پيدا مي‌كنيم، دوري و فاصله‌اي است كه به انتخاب ما مربوط است.
خدا از نظر وجودي، به كافر و مؤمن از خودشان به خودشان نزديك‌تر است، و لذا فرمود: «نَحْنُ اَقْرَبُ اِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيد» يعني؛ ما به او از رگ گردن نزديكتريم، چون رگ گردن از جان ما دور است و خدا با جان من با من ارتباط دارد، ارتباط من با تنم، ارتباط دوگانه است، چون به يك اعتبار، يك تن داريم و يك مَن، اين‌ها دوتا است، آن يگانگي با خدا و امام(عليه السلام) يگانگي خاص است، حضور آن‌ها در عمق جان من و شما است.
وقتي شما كاري الهي انجام مي‌دهيد، چه كسي احساس آرامش مي‌كند جز خودتان؟ از طرفي آن كار الهي، ريشه در بندگي شما دارد، بندگي محض هم كه امام زمان(عليه السلام) هستند، پس آنچنان نيست كه امام(عليه السلام) از شما دور باشد.

مهم اين است كه امامتان را از اين منظر نگاه كنيد، ان‌شاء‌الله امامتان را مي‌بينيد. به گفته مولوي:

بر گوش ما نهاده دهان او به دمدمه
تا جان ما بگيرد، يكباره بوي دوست

حضرت بنا دارند اگر ما گوش به نداي قدسي‌شان بدهيم، ما را از خودي و خوديت بگيرند و سراسر منوّر به نور بندگي خدا كنند. اين ديگر در حدّ من و شما است كه چقدر همت كنيم و نزديكي امام(عليه السلام) را در جان خود احساس كنيم، آن نزديكي كه نزديك‌تر از تن ما به ما است.

پس اولاً؛ امام(عليه السلام) به ما نزديك است، ثانياً: مقصد جان است.

ما بايد به آن وجود قدسي نظر كنيم و دل در گرو او داشته باشيم و اين دعاهاي عزيزِ از جان عزيزتر كه در رابطه با امام‌ زمان(عليه السلام) مي‌خوانيم، براي همين است، مي‌خواهيم جهت جانمان به طرف آن حضرت بيفتد، و از بقيه چيز‌ها روي دل را به سوي او برگردانيم و نگذاريم اين نوع نگاه در ما از دست برود. اگر رسيديم به اين‌كه امام، جانِ جان ما و تمام مقصد ما است، معلوم است كه همه حجاب‌هايي كه بين ما و اوست برطرف مي‌شود،
إن‌شاء‌الله.

وقتي حجاب‌ها به همان طريقي كه عرض شد كنار رفت و تمام مقصدِ جان ما امام زمانمان شد، ديگر ما بايد خاموش شويم تا او خودش خود را بر قلب ما بنماياند «خاموش باش تا صفت خويش خود كند!»...

ياعلي.

﴿اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَي وَلِيِّكَ وَ ابْنِ أَوْلِيَائِكَ الَّذِينَ فَرَضْتَ طَاعَتَهُمْ وَ أَوْجَبْتَ حَقَّهُمْ وَ أَذْهَبْتَ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَ طَهَّرْتَهُمْ تَطْهِيرا﴾

خدايا! سلام و صلواتت را بر او كه وليّ تو و فرزند اولياء تو است ارزاني دار، فرزند آناني كه اطاعتشان را بر همه خلق واجب نمودي و رعايت حقّشان را الزامي نمودي و هرگونه آلودگي را از ساحت قدسي‌شان زدودي تا پاك و مصون از خطا، موجب هدايت بندگان گردند.

خدايا! حال كه ما را با چنين خانواده‌اي راهنمايي كردي، پس زمينه حضور هر چه بيشتر آن‌ها را فراهم نما، پس؛

﴿اللَّهُمَّ انْصُرْهُ وَ انْتَصِرْ بِهِ لِدِينِكَ وَ انْصُرْ بِهِ أَوْلِيَاءَكَ وَ أَوْلِيَاءَهُ وَ شِيعَتَهُ وَ أَنْصَارَهُ وَ اجْعَلْنَا مِنْهُمُ﴾

در اين فراز مي‌خواهيم با خدا درباره امام زمان (عليه السلام) صحبت كنيم، تقاضا مي‌كنيم:


خدايا!

او را ياري كن و از طريق او دينت را ياري نما. با حضور هر چه بيشتر او و با ظهور او، دوستان خودت و او را و شيعيان و يارانش را ياري فرما و ما را نيز در زمرة آنان قرار ده.

خدايا!
خودت مي‌داني كه وقتي ظلمت به اوج خود برسد و ظلماتِ آخر‌الزمان همه عقل‌ها را بربايد، دوستان تو و شيعيان تو به تنهايي كاري از پيش نمي‌برند، يك نصرت و ياري نهايي نياز است كه از طريق آرماني‌ترين انسان بتوانند ظلمات چند لاية آخرالزمان را پاره كنند..

ياعلي.

تقاضاي رفع موانع ظهور

﴿اللَّهُمَّ أَعِذْهُ مِنْ شَرِّ كُلِّ بَاغٍ وَ طَاغٍ وَ مِنْ شَرِّ جَمِيعِ خَلْقِكَ وَ احْفَظْهُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ وَ عَنْ يَمِينِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ وَ احْرُسْهُ وَ امْنَعْهُ مِنْ أَنْ يُوصَلَ إِلَيْهِ بِسُوءٍ وَ احْفَظْ فِيهِ رَسُولَكَ وَ آلَ رَسُولِكَ﴾

خدايا! او را از شرّ هر ماجراجو و متجاوزي حفظ كن و از شرّ جميع خلقت حفظ فرما، او را از شرّ همه خطراتي كه از چپ و راست و جلو و عقب ممكن است به او برسد، حفظ بفرما و نگهبانش باش و مانع باش از اين‌كه آسيبي به او برسد و در راستاي حفظ آن حضرت در مرحلة ظهور، سنّت و سيرة نوراني پيامبر و خاندان پيامبرت را حفظ بفرما!

ظهور امام (عليه السلام) دواي درد بشريت است، مقصد جان همه آن‌ها است، قبله روح همة انسان‌ها است،
خدايا! او را حفظ كن تا برنامه‌ها و نقشه‌هاي انسان‌هاي ستمگر مانع ظهور او نگردد.
خدايا! هر خطري كه ممكن است به او برسد و مانع تحقق برنامه‌هاي آن حضرت شود، خودت دفع كن، چون ديگر بشريت طاقت ندارد تلاش‌هاي آن حضرت به سرنوشتي دچار شود كه زحمات علي(عليه السلام) دچار شد.

دعاها و تقاضاهاي ما براي همين است كه ديگر آن موانع مرتفع شود و زيباترين ظهور محقق گردد. قصة ظهور او، قصة ظهوري شود كه ديگر جمال ماه منوّر او را هيچ ابري نپوشاند و در آن شرايط ما فرياد بزنيم:

اوماهِ بي‌خسوف‌است،خورشيد بي‌كسوف است
او خَمرِ بي‌خمار است، او سود بي‌زيان است
آن شهريار اعظم، بزمي نهاد خرّم
شمع وشراب وشاهد، امروزرايگان است

ياعلي.

احساس مسؤليت نسبت به موفقيت امام

﴿وَ أَظْهِرْ بِهِ الْعَدْلَ وَ أَيِّدْهُ بِالنَّصْرِ وَ انْصُرْ نَاصِرِيهِ وَ اخْذُلْ خَاذِلِيهِ وَ اقْصِمْ قَاصِمِيهِ وَ اقْصِمْ بِهِ جَبَابِرَةَ الْكُفْرِ وَ اقْتُلْ بِهِ الْكُفَّارَ وَ الْمُنَافِقِينَ وَ جَمِيعَ الْمُلْحِدِينَ

حَيْثُ كَانُوا مِنْ مَشَارِقِ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبِهَا بَرِّهَا وَ بَحْرِهَا وَ امْلَأْ بِهِ الْأَرْضَ عَدْلا وَ أَظْهِرْ بِهِ دِينَ نَبِيِّكَ صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ

وَ اجْعَلْنِي اللَّهُمَّ مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ أَتْبَاعِهِ وَ شِيعَتِهِ﴾

خدايا! به نور حضرت، عدالت را ظاهر فرما، تا هيچ كس از زمينه‌هاي تعالي محروم نگردد و با نصر و پيروزي خودت او را پيروز گردان، و يارانش را ياري و مخالفانش را خوار كن،
كمر آن‌هايي كه مي‌خواهند كمر برنامه‌هاي نوراني آن حضرت را بشكنند، و كمر گردنكشان و كفّار را بشكن،
به نور و به قدرت و عظمت آن حضرت، همه كفّار و منافقين و جميع منكران را در هر كجاي زمين كه هستند، چه در دريا - در ناوهاي جنگي- و چه در خشكي، به قتل برسان،
به نور و همّت آن حضرت، زمين را سراسر از عدل لبريز كن
و به نور آن حضرت، دين پيامبرت را به كامل‌ترين شكل بنمايان و مرا نيز در زمره ياران و پشتيبانان و تابعان و شيعيان آن حضرت قرار بده!

اين نان و آب چرخ، چو سيلي است بي‌وفا................من ماهي‌ام، نهنگم و عُمانم آرزوست
جانم ملول گشت زفرعون و ظلم او................آن نور روي موسيِ عمرانم آرزوست
هر چند مفلسم، نپذيرم عقيق خُرد...............كان عقيق نادر ارزانم آرزوست
گوشم‌شنيد قصة ايمان و مست شد...............كوقسمِ‌چشم، صورت‌ايمانم‌آروزست

ما را سر آن نيست تا راضي باشيم در ظلمت ظالمان به‌سر بريم و چشم و دل خود را به زندگي‌كردن در كنار حاكميت حضرت بقية‌الله‌اعظم منصرف كنيم، اين است كه در فراز بالا از خدا مي‌خواهيم:

منگر اندر ما، مكن در ما نظر
اندر اكرام و صفاي خود نگر

خدايا! كرامت خاصي مرحمت فرما و اگر ما شايسته ظهور آن حضرت نيستيم، تو شايسته‌اي كه با رحمت خاص خود، سبب ظهور آن حضرت گردي،
ما اين تقاضاها را رها نمي‌كنيم تا:

اوّلاً؛ تو به حق خودِ اين دعاها، دعاهاي ما را مستجاب گرداني،
ثانياً؛ اين‌ها وسيله‌اي شود كه با لطف و كرم خود، امام را و برنامه‌هاي او را حفظ بفرمايي تا آن نصرت نهايي محقق شود.
و
اين تقاضا چندين نتيجه دارد؛

اولاً: قلبمان متوجه حفظ امام است و در حدّ توان خود را آماده مي‌كنيم كه در كنار آن خطرات، آن‌طور كه بايد جانفشاني كنيم، و به تعبير ديگر؛ مصداق كساني باشيم كه در وصفشان مي‌فرمايد: «اللّهُمَّ اجْعَلْني مِنْ أَنْصَارِهِ وَ اَعْوانِه وَ الذّابِّينَ عَنْه» از آن‌هايي كه ياور اويند و پيرو او و از آن هم مهم‌تر، ذوب در اويند،

ثانياً: شايد از اين تأكيدهايي كه در دعا مي‌شود جهت حفاظت جان آن حضرت از طرف خداوند، بتوان اين نكته را فهميد، ملّتي كه نگران موفقيت امامش نيست، خدا آن ملّت را مفتخر به ظهور امام نخواهد كرد، لذا شما از خدا درخواست و التماس مي‌كنيد كه خدايا! اين امام را براي ما حفظ كن و تمام ابعاد شخصيتي او را هم حفظ بفرما تا بتواند برنامه‌هايش را عملي كند.
در واقع يك نوع توجه روح و قلب است به امام و نقش جهاني او و احساس مسئوليت نسبت به برنامه‌هاي آن حضرت، تا ما صرفاً ناظري بي‌تفاوت نباشيم، و نتيجه‌اش اين مي‌شود كه ما بتوانيم ارتباط قلبي‌مان را از اين طريق با آن حضرت در همه ابعاد محكم كنيم

و عرض كنيم:

ماهِ كنعانيِ من، مسند مصر آن تو شد
وقت آن است كه بِدْرود كني زندان را

ياعلي.

و در انتها تقاضا مي‌كني:

﴿وَ أَرِنِي فِي آلِ مُحَمَّدٍ مَا يَأْمُلُونَ وَ فِي عَدُوِّهِمْ مَا يَحْذَرُونَ إِلَهَ الْحَقِّ آمِينَ يَا ذَا الْجَلالِ وَ الْإِكْرَامِ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِين﴾

خدايا! به من نشان بده در مورد آل محمد آنچه آن‌ها در پي آن هستند
و در مورد دشمنان آن‌ها نيز نشانم بده آنچه را كه آن‌ها از آن فرار مي‌كنند،
اي معبود حق! مستجاب كن چنين تقاضايي را،
اي صاحب جلال و بزرگي!
اي ارحم‌الراحمين!

تقاضاي تحقق تمدن اسلامي

در آخرين فراز اين زيارت، زيباترين و مهم‌ترين چيزي كه يك انسان مؤمن در دنيا مي‌تواند بخواهد، مورد تقاضا قرار مي‌گيرد كه تقاضاكننده با روبه‌روشدن با آن مطلوب بزرگ، به اوج ايمان به خدا نايل مي‌شود و به رؤيت سنّت فوق‌العاده‌اي مفتخر مي‌گردد، كه عبارت است از رؤيت آنچه آل‌محمّد به دنبال آن بودند، يعني ظهور تمام سنّت‌هاي الهي در تمام روابط انساني.

يا به تعبير ديگر، در اين فراز
اوّلاً؛ تقاضاي تحقق تمدن اسلامي به معني واقعي را داري،

ثانياً؛ مي‌خواهي اين قاعدة مهمّ الهي را با چشم خود ببيني كه دشمنان اهل‌البيت، يعني كافران واقعي، چگونه با چيزي روبه‌رو مي‌شوند كه با تمام تلاش مي‌خواستند با آن روبه‌رو نشوند.
خداوند در مورد فرعون و هامان و لشگريانش مي‌فرمايد: « وَنُرِي فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَجُنُودَهُمَا مِنْهُم مَّا كَانُوا يَحْذَرُونَ» يعني؛ و نمايانديم بر فرعون و هامان و لشگريانش آنچه را كه از آن فرار مي‌كردند.
فرعونيان اين‌همه اطفال را كشتند تا موسي به دنيا نيايد و حاكميت آن‌ها را نابود نكند، ولي خداوند درست آن‌ها را با چيزي روبه‌رو كرد كه از آن فرار مي‌كردند و اين سنّت خداست و چه زيبا سنّتي!
حالا تقاضا مي‌كني: نه در محدوده كار حضرت موسي، بلكه به وسعت حاكميت جهاني حضرت‌مهدي چشم ما را به چنين سنّت زيبايي روشن بفرما، تا با چشم خود ببينيم اين‌همه تلاش كردند تا حاكميت امام معصوم در صحنة تاريخ ظاهر نشود، حالا دشمنانشان درست با چيزي روبه‌رو مي‌شوند كه از آن فرار مي‌كردند.

ثالثاً؛ تقاضاي تحقق تمدن اسلامي، تقاضاي ساده‌اي نيست كه فكر كنيم شاهد و نمونه‌اي در گذشته تاريخ مي‌توانيم براي آن در نظر بگيريم.

در نظر بگيريد ميدان‌دار نظام آموزشي و سياسي و اقتصادي جامعه امامي باشد كه واسطة فيض بين ارض و سماء است،
در آن شرايط حالتِ حضوري و قلبي، سراسر زندگي را فرا مي‌گيرد، وَلايت و محبت و وِلايت و حاكميت، متّحداً در يك نفر محقق مي‌شود، و لذا ظاهر و باطن انسان در اطاعت انساني قرار مي‌گيرد كه متذكر جان و فطرت و اصل اصيل انسان‌ها است و وِلايت و حاكميت او انعكاس حكم محبوب حقيقي، يعني خداست.
در چنين شرايطي باطن انسان‌ از طريق سينه مولاي معصوم به نور هدايت حضرت ربّ منوّر مي‌گردد و حقيقتِ سنّتِ «اللّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُواْ يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَي النُّوُرِ»؛ صورت اجتماعي به خود مي‌گيرد، همه چيز در آن تمدن، انعكاس عالم ملكوت است و ظهور نِيِسْتاني است كه انسان را از آن‌جا بريده‌اند و هزار و چهارصد سال است نگذاشته‌اند آن تمدني كه شرايط اُنس با عالم قدس است، ظهور يابد.

...انشاالله...

[align=left]ياعلي.[/center]