کلامی دربارهی حافظان قرآن
آیت الله بهجت در دیدار با حافظ قرآن، محمدحسین طباطبایی به همراه پدرش، خطاب به پدر محمدحسین فرمود: من فقط خواهشی که از شما دارم این است که از اعتدال خارج نشوید.
ویژگیهای قرآن و سفارشهای پیوستهی پیامبر اسلام(ص) دربارهی آن سبب شد تا این کتاب در سراسر زندگی مردم راه یابد و همه چیز مسلمانان گردد؛ به ویژه آن که مۆمنان آن روزگار جز قرآن کتابی نداشتند و تلاوت، حفظ تعلیم و تعلم به آن اختصاص داشت. حفظ قرآن همواره، به عنوان یک سنت و عبادت بزرگ، در میان مسلمانان مطرح بود و حتی پس از پدید آمدن صنعت چاپ نیز موقعیت خود را حفظ کرد.
معصومان(ع) در این باره سخنان بسیار دارند و در موارد مختلف به فراخور آگاهی و ایمان مخاطبانشان به آن اشاره کردهاند.
گفتار پیشوایان دین نشان میدهد حفظ قرآن چنان اهمیت دارد که بسیاری از مقامهای معنوی جز به یاری آن به دست نمیآید.
بخشی از این مقامها عبارت است از:
همنشینی با فرشتگان
امام صادق(ع) میفرماید: «الْحافِظُ لِلْقُرْءانِ الْعامِلُ بِهِ مَعَ السَّفَرَةِ الْکِرامِ الْبَرَرَةِ.»(1)حافظ قرآنی که به آن عمل کند، با فرشتگان پیغامبر و نیک رفتار همنشین خواهد شد.
گروهی این روایت را ذیل آیهی «بِأَیْدی سَفرَةٍ. کِرامٍِ بَرَرَةٍ.»(2) سخن امام صادق(ع) بر همراهی و همنشینی حافظان و مفسران با سفیران گواهی میدهد. بیتردید وقتی دانشمندان و حافظان قرآن کاری شبیه فرشتگان و حاملان وحی انجام میدهند، با آنها در یک جایگاه و رتبه قرار میگیرند.