موضوع: حكمتهاي نهج البلاغه

حكمت 18

وَ قَالَ [عليه السلام] فِى الَّذِينَ اعْتَزَلُوا الْقِتَالَ مَعَهُ خَذَلُوا الْحَقَّ وَ لَمْ يَنْصُرُوا الْبَاطِلَ .


(درباره آنان كه از جنگ كناره گرفتند) حق را خوار كرده ، باطل را نيز يارى نكردند.

حكمت 19

وَ قَالَ [عليه السلام] مَنْ جَرَى فِى عِنَان أَمَلِهِ عَثَرَ بِأَجَلِهِ .


آن كس كه در پى آرزوى خويش تازد ، مرگ او را از پاى در آورد.

حكمت 20 :

وَ قَالَ [عليه السلام] أَقِيلُوا ذَوِى الْمُرُوءَاتِ عَثَرَاتِهِمْ فَمَا يَعْثُرُ مِنْهُمْ عَاثِرٌ إِلَّا وَ يَدُ اللَّهِ بِيَدِهِ يَرْفَعُهُ .

از خطاء و لغزشهاي جوانمردان بگذريد که از آنان کسي نمي‏لغزد مگر آنکه دست (لطف) خدا به دست او است که او را (از آن لغزش) بلند مي‏نمايد (موفق مي‏سازد تا از آن خطاء و زشتي باز گردد، خلاصه خداوند نيکوکاران را توفيق عطاء فرمايد تا بر اصلاح خطاي خود بکوشند).

حكمت 21 :

وَ قَالَ [عليه السلام] قُرِنَتِ الْهَيْبَةُ بِالْخَيْبَةِ وَ الْحَيَاءُ بِالْحِرْمَانِ وَ الْفُرْصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ فَانْتَهِزُوا فُرَصَ الْخَيْرِ .

ترس با نا اميدى ، و شرم با محروميت همراه است ، و فرصت ها چون ابرها مى گذرند ، پس فرصت هاى نيك را غنيمت شماريد.

نوشته اصلی توسط آســـــمان

حكمت 21 :

وَ قَالَ [عليه السلام] قُرِنَتِ الْهَيْبَةُ بِالْخَيْبَةِ وَ الْحَيَاءُ بِالْحِرْمَانِ وَ الْفُرْصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ فَانْتَهِزُوا فُرَصَ الْخَيْرِ .

ترس با نا اميدى ، و شرم با محروميت همراه است ، و فرصت ها چون ابرها مى گذرند ، پس فرصت هاى نيك را غنيمت شماريد.

البته دوتا شرم داریم. یکیش خوبه یکیش بده.

اینجا منظوری شرمی هست که بر اساس ایمان و عقل نیست، و فقط باعث میشه فرصتهای زندگی از دست بره.

در توضيحي كه براي اين حكمت آمده موضوع اين حكمت رو هوا پرستي دونستن .

دراين حكمت منظور امام از آرزو ها ، آرزو هايي است كه هوا در پي اون هست و حضرت در اين حكمت ياد آور ميشن

در پي آرزوها و خواسته هاي هوا و نفس بودن ره آوردي به جز مرگ كه منظور همون مرگ معنوي است ، نخواهد بود !

و پايان تمام اين هوي خواهي ها مرگ است !

حكمت 22 :

وَ قَالَ [عليه السلام] لَنَا حَقٌّ فَإِنْ أُعْطِينَاهُ وَ إِلَّا رَكِبْنَا أَعْجَازَ الْإِبِلِ وَ إِنْ طَالَ السُّرَى .


ما را حقّى است اگر به ما داده شود ، و گرنه بر پشت شتران سوار شويم و براى گرفتن آن برانيم هر چند شب رُوى به طول انجامد .



قال الرضى و هذا من لطيف الكلام و فصيحه و معناه أنا إن لم نعط حقنا كنا أذلاء و ذلك أن الرديف يركب عجز البعير كالعبد و الأسير و من يجرى مجراهما.

( و این از سخنان لطیف و فصیح است یعنی اگر حق ما را ندادند خوار خواهیم شد و باید بر ترک شتر ،سوار و چون عبد و اسیر بنشینیم )

حكمت 23 :

وَ قَالَ [عليه السلام] مَنْ أَبْطَأَ بِهِ عَمَلُهُ لَمْ يُسْرِعْ بِهِ نَسَبُهُ .



كسى كه كردارش او را به جايى نرساند ، افتخارات خاندانش او را به جايى نخواهد رسانيد.

حكمت 24 :

وَ قَالَ [عليه السلام] مِنْ كَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ وَ التَّنْفِيسُ عَنِ الْمَكْرُوبِ .

از كفّاره گناهان بزرگ ، به فرياد مردم رسيدن ، و آرام كردن مصيبت ديدگان است.