موضوع: اشعاری در باره ی خدای مهربان

می توان با او صمیمی حرف زد

مثل یاران قدیمی حرف زد

می توان تصنیفی از پرواز خواند

با الفبای سكوت آواز خواند

می توان مثل علف ها حرف زد

با زبانی بی الفبا حرف زد

می توان درباره هر چیز گفت

می توان شعری خیال انگیز گفت

مثل این شعر روان و آشنا:

«پیش از این ها فكر می كردم خدا...»

تا خدا فاصله ای نیست بیا،

با هم از پیچ و خم سبز گیاه تا ته پنجره بالا برویم

و ببینیم خدا،

پشت این پنجره ها

لحظه ای کاشته است؟!

تا خدا فاصله ای نیست بیا، با هم از غربت این نادانی

سوی اندیشه ادراک افق

مثل یک مرغ غریب

لحظه ای، پر بزنیم...

کاش، می شد همه سطح پر، از روزن دل

بستر سبز علف های مهاجر می شد

یا همان فهم عجیب گل سرخ

یا همین پنجره گرد غروب

تا مرا با تو از این سادگی مبهم ترس

ببرد تا خود آرامش احساس پر از فهم وصال!

تا خدا، فاصله ای بود اگر

من چه می دانستم که اقاقی زیباست؟!

یا گل سرخ، پر از سر خداست؟!

یا اگر بود که من، لای اوراق پر از سجده برگ، رمز تسبیح! نمی نوشیدم!

و از آن رویش مرطوب شعور من و تو،

در دل گرم و پر از شور امید

خطی از عشق نمی فهمیدم!

من،

به پرواز خدا در دل من، در دل تو

مثل هر صبح پر از آیه و نور، بارها! معتقدم،

و قسم می خورم این بار، به هر آیه نور

تا خدا، فاصله ای نیست، بیا ...

بسم الله الرحمن الرحیم

ما را نظری به غیر الله مباد

بر درگه عشق غیر از این راه مباد

هر چند که دست ما به جز آه مباد

از دامن اهلبیت کوتاه مباد

امروز بشارتی عظیمم دادند

راهی به صراط مستقیمم دادند

وقتی که موذن به نمازم می خواند

سجاده ای از جنس نسیمم دادند

زان روز که تو اهل نمازم کردی

در وادی سجده سرفرازم کردی

تا بر قدمت روی نیاز آوردم

از منت خلق بی نیازم کردی

یک قوم پر از سوز و گدازت خواندند

قومی ز نیاز بی نیازت خواندند

قوم دگری بریده از راه حجاز

ای روح نماز , بی نمازت خواندند

برگی از روی درختی به تمنا، به زمين می آيد
من از او می پرسم:
تو كه بودی سر آن شاخ بلند،
تو كه نزديـــكتر از ما به خـــدا بودی،
پس چرا روی زمين می آيی؟
او به من گفت:
به زمين بايد رفت، تا به عرشش برسی
دانه را گر بيندازی به بــالا، به زميـــن می آيد.
دانه را گر زير خاكـــش بكنی، سوی خـــــــــدا می آيد ...

قرآن به سر گرفتم و گفتم: سلام عشق!

یعنی به جز حریم تو بر من حرام عشق

با خون وضو بگیر و دو رکعت غزل بخوان

آن دم که اذن می دهد از روی بام عشق