موضوع: والفصل 13 من التميز مياه الشرب والتنظيف في نهر الفرات،

باب سيزدهم فضيلت آب فرات و نوشيدن و غسل نمودن در آن

1- حَدَّثَنِي أَبِي رَحِمَهُ اللَّهُ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عِيسَى بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عُمَرَ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ عَنْ عَلِيٍّ ع قَالَ الْمَاءُ سَيِّدُ شَرَابِ الدُّنْيَا وَ الآْخِرَةِ- وَ أَرْبَعَةُ أَنْهَارٍ فِي الدُّنْيَا مِنَ الْجَنَّةِ الْفُرَاتُ وَ النِّيلُ وَ سَيْحَانُ وَ جَيْحَانُ الْفُرَاتُ الْمَاءُ وَ النِّيلُ الْعَسَلُ وَ سَيْحَانُ الْخَمْرُ وَ جَيْحَانُ اللَّبَنُ

پدرم عليه الرحمه از سعد بن عبد اللّه و او از احمد بن محمّد بن عيسى و او از عيسى بن عبد اللّه بن محمّد بن عمر بن على بن ابى طالب عليه السّلام و او از پدرش و او از جدّش و او از حضرت على عليه السّلام نقل نموده كه آن جناب فرمودند:

آب سرور مايعات دنيا و آخرت مى‏باشد و چهار نهر در دنيا هستند كه از بهشت مى‏باشند و آنها عبارتند از:


فرات، نيل، سيحان و جيحان.
فرات آب بوده و نيل عسل و سيحان خمر و جيحان شير مى‏باشند.

2- وَ عَنْهُ عَنْ أَبِي جَمِيلَةَ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ هَارُونَ أَنَّهُ سَمِعَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ مَنْ شَرِبَ مِنْ مَاءِ الْفُرَاتِ وَ حُنِّكَ بِهِ فَهُوَ مُحِبُّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ

سعد بن عبد اللّه، از ابو جميله و او از سليمان بن هارون نقل كرده كه وى از حضرت ابا عبد اللّه عليه السّلام شنيد كه آن حضرت مى‏فرمودند:

كسى كه از آب فرات بنوشد و با آن تحنيك كند(باز کردن کام نوزاد با آب فرات) دوستدار ما خاندان خواهد بود.

3- وَ بِإِسْنَادِهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسَى عَنْ أَبِي الْجَارُودِ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ لَوْ أَنَّ بَيْنَنَا وَ بَيْنَ الْفُرَاتِ كَذَا وَ كَذَا مِيلًا لَذَهَبْنَا إِلَيْهِ وَ اسْتَشْفَيْنَا بِهِ

سعد بن عبد اللّه به اسنادش از احمد بن محمّد، از عثمان بن عيسى، از ابى الجارود، از حضرت ابى جعفر عليه السّلام آن حضرت فرمودند:

اگر فاصله بين ما و بين فرات فلان و فلان مقدار ميل مى‏بود همانا اين راه را طى مى‏كرده و به آن آب خود را مى‏رسانده و بواسطه‏اش استشفاء مى‏جستيم.

4- حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الصَّفَّارِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ ثَعْلَبَةَ بْنِ مَيْمُونٍ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ هَارُونَ الْعِجْلِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ مَا أَظُنُّ أَحَداً يُحَنَّكُ بِمَاءِ الْفُرَاتِ إِلَّا أَحَبَّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ وَ سَأَلَنِي كَمْ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ مَاءِ الْفُرَاتِ فَأَخْبَرْتُهُ فَقَالَ لَوْ كُنْتُ عِنْدَهُ لَأَحْبَبْتُ أَنْ آتِيَهُ طَرَفَيِ النَّهَارِ

محمّد بن حسن بن احمد بن وليد، از محمّد بن حسن صفّار، از احمد بن محمّد بن عيسى، از حسن بن علىّ بن فضّال، از ثعلبة بن ميمون، از سليمان بن هارون عجلى، وى مى‏گويد:
از حضرت ابا عبد اللّه عليه السّلام شنيدم كه مى‏فرمود:
گمان نمى‏كنم كسى با آب فرات تحنيك كند مگر آنكه دوست‏دار ما اهل بيت مى‏باشد، سپس فرمود: فاصله بين تو و آب فرات چه مقدار مى‏باشد؟
پس محضرش خبر داده و فاصله مزبور را بيان كردم.
حضرت فرمودند:
اگر من در اين فاصله مى‏بودم دوست مى‏داشتم دو طرف روز (صبح و غروب) به فرات بروم.

5- وَ حَدَّثَنِي عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ بْنِ مُوسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ نَهِيكٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ آوَيْناهُما إِلى رَبْوَةٍ ذاتِ قَرارٍ وَ مَعِينٍ قَالَ الرَّبْوَةُ نَجَفُ الْكُوفَةِ وَ الْمَعِينُ الْفُرَاتُ

على بن حسين بن موسى از على بن ابراهيم بن هاشم از پدرش، از على بن حكم از سليمان بن نهيك، از حضرت ابى عبد اللّه عليه السّلام نقل كرده كه آن حضرت در ذيل فرموده خداوند عزّ و جلّ:
وَ آوَيْناهُما إِلى رَبْوَةٍ ذاتِ قَرارٍ وَ مَعِينٍ.
فرمودند:
مقصود از «ربوه» نجف كوفه و از «معين» فرات مى‏باشد.

6- وَ حَدَّثَنِي عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ رَحِمَهُ اللَّهُ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عِيسَى بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عُمَرَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ عَنْ عَلِيٍّ ع قَالَ الْفُرَاتُ سَيِّدُ الْمِيَاهِ فِي الدُّنْيَا وَ الآْخِرَةِ

على بن حسين رحمة اللّه عليه از سعد بن عبد اللّه و او از احمد بن محمد بن عيسى و او از عيسى بن عبد اللّه بن محمّد بن عمر و او از پدرش از جدّ وى و او از حضرت على عليه السّلام نقل كرده كه آن حضرت فرمودند:

فرات در دنيا و آخرت سرور آب‏ها است.

7- وَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِيهِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ الْحِمْيَرِيِّ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِيهِ عَمَّنْ حَدَّثَهُ عَنْ حَنَانِ بْنِ سَدِيرٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ حَكِيمِ بْنِ جُبَيْرٍ قَالَ سَمِعْتُ عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ يَقُولُ إِنَّ مَلَكاً يَهْبِطُ كُلَّ لَيْلَةٍ مَعَهُ ثَلَاثُ مَثَاقِيلَ مِسْكٍ مِنْ مِسْكِ الْجَنَّةِ فَيَطْرَحُهَا فِي الْفُرَاتِ وَ مَا مِنْ نَهَرٍ فِي مَشْرِقٍ وَ لَا فِي مَغْرِبٍ [فِي شَرْقٍ وَ لَا غَرْبٍ ]أَعْظَمُ بَرَكَةً مِنْهُ

محمّد بن عبد اللّه از پدرش عبد اللّه بن جعفر حميرى، از احمد بن ابى عبد اللّه، از پدرش، از كسى كه براى او حديث گفته، از حنان بن سدير، از پدرش، از حكيم بن جبير، وى مى‏گويد:
از حضرت على بن الحسين عليهما السّلام شنيدم كه مى‏فرمود:

فرشته‏اى در هر شب به زمين فرود مى‏آيد در حالى كه با سه مثقال مشك از مشك‏هاى بهشتى است پس آن را در فرات مى‏ريزد و هيچ نهرى در شرق و غرب نيست كه بركتش بيشتر از آن باشد.

8- وَ حَدَّثَنِي عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ قُولَوَيْهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِدْرِيسَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ عُثْمَانَ عَمَّنْ ذَكَرَهُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ تَقْطُرُ فِي الْفُرَاتِ كُلَّ يَوْمٍ قَطَرَاتٌ مِنَ الْجَنَّةِ

على بن محمّد بن قولويه، از احمد بن ادريس، از احمد بن محمّد بن عيسى، از ابن فضّال، از ابن ابى عمير، از حسين بن عثمان از كسى كه يادش نموده، از حضرت ابى عبد اللّه عليه السّلام، حضرت فرمودند:

هر روز در فرات قطراتى از بهشت مى‏ريزد.

9- حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ رَبِيعِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْمُسْلِيِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سُلَيْمَانَ قَالَ لَمَّا قَدِمَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع الْكُوفَةَ فِي زَمَنِ أَبِي الْعَبَّاسِ فَجَاءَ عَلَى دَابَّتِهِ فِي ثِيَابِ سَفَرِهِ- حَتَّى وَقَفَ عَلَى جِسْرِ الْكُوفَةِ ثُمَّ قَالَ لِغُلَامِهِ اسْقِنِي فَأَخَذَ كُوزَ مَلَّاحٍ فَغَرَفَ لَهُ بِهِ فَأَسْقَاهُ فَشَرِبَ وَ الْمَاءُ يَسِيلُ مِنْ شِدْقَيْهِ وَ عَلَى لِحْيَتِهِ وَ ثِيَابِهِ ثُمَّ اسْتَزَادَهُ فَزَادَهُ فَحَمِدَ اللَّهَ ثُمَّ قَالَ نَهَرُ مَاءٍ مَا أَعْظَمَ بَرَكَتَهُ أَمَا إِنَّهُ يَسْقُطُ فِيهِ كُلَّ يَوْمٍ سَبْعُ قَطَرَاتٍ مِنَ الْجَنَّةِ أَمَا لَوْ عَلِمَ النَّاسُ مَا فِيهِ مِنَ الْبَرَكَةِ لَضَرَبُوا الْأَخْبِيَةَ عَلَى حَافَتَيْهِ أَمَا لَوْ لَا مَا يَدْخُلُهُ مِنَ الْخَاطِئِينَ مَا اغْتَمَسَ فِيهِ ذُو عَاهَةٍ إِلَّا بَرَأَ

محمّد بن حسن بن على بن مهزيار از پدرش، از جدّش على بن مهزيار از حسن بن سعيد، از على بن حكم، از ربيع بن محمّد مسلىّ، از عبد اللّه بن سليمان، وى مى‏گويد:

در زمان ابى العبّاس وقتى حضرت ابى عبد اللّه عليه السّلام به كوفه تشريف آوردند سوار مركب بوده در حالى كه لباسهاى سفر به تن داشتند، حضرت روى پل كوفه

در زمان ابى العبّاس وقتى حضرت ابى عبد اللّه عليه السّلام به كوفه تشريف آوردند سوار مركب بوده در حالى كه لباسهاى سفر به تن داشتند، حضرت روى پل كوفه
حضرت به محبت داشتن و ثواب محبت به آن دو بزرگوار
توقف فرموده سپس به غلام فرمودند:
به من آب بده.
غلام كوزه كشتيبانى را گرفت و در آن آب ريخت و سپس به حضرت آب داد.
آن جناب آب را نوشيدند در حالى كه آب از دو گوشه دهانشان جارى بود و بر محاسن شريف و لباسهاى آن حضرت مى‏ريخت سپس دو باره آب طلبيدند و غلام به حضرتش آب داد حضرت حمد و ستايش حقتعالى به جاى آورده سپس فرمودند:
فرات نهر آبى است و چقدر بركتش زياد مى‏باشد در اين آب هر روز هفت قطره از بهشت مى‏ريزد و اگر مردم به بركتى كه در اين آب هست واقف بودند مسلّما در اطراف آن خيمه مى‏زدند و از آن توشه برمى‏داشتند.
سپس حضرت فرمودند:
اگر گناه‏كاران در آن داخل نشده بودند به طور قطع و جزم هر مريض و آفت زده‏اى كه داخلش مى‏شد و در آن فرو مى‏رفت مرضش بهبود مى‏يافت و آفتش برطرف مى‏گشت.