موضوع: فرازهایى از نامه های عرفانى امام خميني (ره)

بسم الله الرحمن الرحیم
از این مخلوقات میان تهى ، پوچ و هیچ ، باكى نداشته باش و چشم امیدى هرگز به آنها مبند، كه

چشم داشتن به غیر او شرك است و باك از غیر او جل و علا و كفر.

پسرم ! تا نعمت جوانى را از دست ندادى فكر اصلاح خود باش كه در پیرى همه چیز را از دست مى

دهى ، یكى از مكاید شیطان كه شاید بزرگترین آن باشد، كه پدرت بدان گرفتار بوده و هست - مگر

رحمت حق تعالى دستگیر او باشد - استدراج است .

در عهد نوجوانى شیطان باطن ، كه بزرگترین دشمنان اوست ، او را از فكر اصلاح خود باز مى دارد، و امید مى دهد كه وقت زیاد است ، اكنون فصل برخوردارى از جوانى است ، و هر آن و هر ساعت و هر روز كه بر انسان مى گذرد، درجه درجه او را با وعده هاى پوچ از این فكر باز مى دارد تا ایام جوانى را از او بگیرد،

و آنگاه كه جوانى رو به اتمام است ، او را به امید اصلاح در پیرى سرخوش مى كند و در ایام پیرى نیز این وسوسه شیطانى از او دست نكشد، و وعده توبه در آخر عمر مى دهد، و در آخر عمر و شهود موت ، حق تعالى را در نظر او مبغوض ترین موجود جلوه مى دهد كه محبوب او كه دنیاست از دستش گرفته است ، این حال اشخاصى است كه نور فطرت در آنها به كلى خاموش نشده است ،

و اشخاصى هستند كه غرقاب دنیا بر آنها را از فكر اصلاح دور نگهداشته ، و غرور دنیا سرتا پاى آنان را فراگرفته است من خود چنین اشخاصى را در اهل علم اصطلاحى دیده ام و اكنون بعض آنها در قید حیاتند و ادیان را هیچ و پوچ مى دانند.

پسرم ! توجه كن كه هیچ یك از ما نمى تواند مطمئن باشد كه به این دام شیطانى نیفتد. عزیزم ! ادعیه ائمه معصومین را بخوان و ببین كه حسنات خود را سیئات مى دانند، و خود را مستحق عذاب الهى مى دانند، و به جز رحمت حق به چیزى نمى اندیشند، و اهل دنیا و آخوندهاى شكم پرور این ادعیه را تاویل مى كنند، چون حق جل و علا را نشناخته اند

آفات حب دنیا
پسرم ! هیچگاه دنبال تحصیل دنیا، اگر چه حلال او باشد، مباش كه حب دنیا، گرچه حلالش باشد، راءس همه خطایا است ، چه خود حجاب بزرگ است و انسان را ناچار به دنیاى حرام مى كشاند.

تو جوانى و با قدرت جوانى كه حق داده است مى توانى اولین قدم انحراف را قطع كنى و نگذارى به قدم هاى دیگر كشیده شوى كه هر قدمى ، قدم هائى در پى دارد، و هر گناهى - گرچه كوچك - به گناهان بزرگ و بزرگتر انسان را كشد، به طورى كه گناهان بسیار بزرگ در نظر انسان ناچیز آید، بلكه گاهى اشخاص به ارتكاب بعض كبائر به یكدیگر فخر مى كنند، و گاهى به واسطه شدت ظلمات و حجاب هاى دنیوى ، منكر به نظر معروف ، و معروف منكر مى گردد.

نه ماءیوس باش و نه مغرور

پسرم ! گناهان را، هر چند كوچك به نظرت باشند، سبك مشمار (انظر الى من عصیت ) و با این نظر، همه گناهان ، بزرگ و كبیره است . به هیچ چیز مغرور مشو و خداى تبارك و تعالى را كه همه چیز از اوست ، و اگر عنایت رحمانیش از موجودات سراسر عالم وجود لحظه اى منقطع شود اثرى ، حتى از انبیاء مرسلین و ملائكه مقربین باقى نخواهد ماند، چون همه عالم جلوه رحمانیت او - جل و علا - است ،

و رحمت رحمانى او - جل و علا - بطور استمرار (با كوتاهى لفظ و تدبیر) مبقى نظام وجود است (و لا تكرار فى تجلیه جل و علا) و گاهى تعبیر شود از آن به بسط و قبض فیض على سبیل الاستمرار. در هر حال حضور او را فراموش مكن و مغرور به رحمت او مباش ، چنانكه مایوس نباید باشى ، و مغرور به شفاعت شافعان علیه السلام مباش كه همه آنها موازین الهى دارد، و ما از آنها بى خبریم .

مطالعه در ادعیه معصومین علیه السلام و سوز و گداز آنان از خوف و عذاب او سرلوحه افكار و رفتارت باشد.
هواهاى نفسانى و شیطانى نفس اماره ما را به غرور وا مى دارد و از این راه به هلاكت مى كشاند.