RE: يادداشتی درباره مناجات شعبانيه
مناجات مأثورهى ماه شعبان- كه روايت شده اهل بيت (عليهمالسّلام) بر آن مداومت داشتند- يكى از دعاهايى است كه لحن عارفانه و زبان شيواى آن، با مضامين بسيار والا و سرشار از معارف عالىيى همراه است كه نظير آن را در زبانهاى معمولى و محاورات عادى نمىتوان يافت و اساساً با آن زبان قابل ادا نيست. اين مناجات، نمونهى كاملى از تضرع و وصف حال برگزيدهترين بندگان صالح خدا با معبود و محبوب خود و ذات مقدس ربوبى است. هم درس معارف است، هم اسوه و الگوى عرض حال و درخواست انسان مؤمن از خدا.
مناجاتهاى پانزدهگانه كه از امام زين العابدين حضرت على بن الحسين (عليهالسّلام) نقل شده، گذشته از خصوصيت بارز دعايى مأثور از اهل بيت (عليهمالسّلام)، اين مزيت را داراست كه به مناسبت حالات مختلف مؤمن، مناجاتها را انشا فرموده است.
خداوند به همه توفيق استفاضه و خودسازى به بركت اين كلمات مبارك را عنايت فرمايد.
آمين.
_______________________________________________
1. قُلْ مَا يَعْبَؤُاْ بِكُمْ رَبِّى لَوْ لا دُعَاؤُكُمْ فَقَدْ كَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ يَكُونُ لِزَاماً. بگو: اگر دعاى شما نباشد، پروردگار من براى شما وزن و ارزشى قائل نيست (زيرا سابقهى خوبى نداريد). شما حقّ را تكذيب كردهايد و به زودى كيفر تكذيبتان دامن شما را خواهد گرفت. سوره مباركه فرقان آيه 77
-پایان-