RE: رزمندهای که نماز نمیخواند
مشتی که انگار یک هسته خرما توی گلویش گیر کرده باشد، سرفهای کرد و دست گذاشت روی زانو و بلند شد. وقت بیرون رفتن از سنگر گفت: «استغفرالله ربی و اتوب الیه....» بعد، انگار که بخواهد از جایی فرار کند، به سرعت از سنگر دور شد. اصغر کوتاه نیامد و رو به من گفت: «جواد جون، فدات شم! مگه حدیث نداریم کسی که نمازشو عمداً ترک کنه، از رحمت خدا بدوره؟»
- بابا از کجا میدونی تو آخه؟! این بدبخت تازه یه هفته است اومده، کمکم معلوم میشه دنیا دست کیه...
آدم مرموزی بود؛ ساکت و تودار. اصلاً انگار نمیتوانست با کسی ارتباط برقرار کنه. چند باری سعی کردم بهش نزدیک شم، اما نشد. فقط فهمیدم که اسمش کیارش است و داوطلب به جبهه آمده. از آشپزخانه غذایش را میگرفت و میرفت گوشهای، مشغول خوردن میشد. اصلاً با جمع، کاری نداشت؛ فقط برای رزم شب و صبحگاه با بچهها یکجا میدیدمش. اغلب هم سعی میکرد دژبان بایسته تا اینکه برود کمین.
یکبار یکی از بچههای دسته ویژه، بهش متلک انداخته بود که: «رفیقمون از کمین میترسه! توی دژبانی بیشتر بهش حال میده...» فقط یک نگاه و یک لبخند، تحویلش داد و رفت سمت دستشوییها؛ هرچند که دیدم در حال رفتن، داره اشکاش رو از روی صورت سفید و ریشهای بورش پاک میکنه. دو روز بعد از همین ماجرا بود که به سنگر عملیات آمد و گفت: «میخواهم بروم کمین.» حاج اکبر یه نگاهی بهش انداخت و گفت: «آرش جان! داوطلبهای کمین تکمیله...»
- کیارش هستم حاج آقا!
- ببخشید عزیزم، شرمنده! کیارش گل، اسمت فراموشم شده بود.
- خواهش میکنم حاج آقا! حالا نمیشه یه جوری ما را هم جا بدی؟
حاجی مکثی کرد و گفت: «چشم سعی میکنم...»
- لطف میکنی حاجی...