زندگی

[طاهره وحیدیان]

زندگی یک قالی بزرگ است،



هر هزار سال یکبار فرشته‌ها قالی جهان را در هفت آسمان می‌تکانند



تا گرد و خاک هزار ساله‌اش بریزد و هر بار با خود می‌گویند:



این قالی نیست که قرار بود انسان ببافد، این فرش فاجعه است



با زمینه سرخ خون و حاشیه‌های کبود، و نقش برجسته‌های ستم



فرشته‌ها گریه می‌کنند و قالی آدم را می‌تکانند و دوباره با اندوه بر زمین پهنش می‌کنند.



رنگ در رنگ، گره در گره، نقش در نقش



قالی بزرگی است زندگی.



که تو می‌بافی و من می‌بافم، همه بافنده‌ایم



می‌بافیم و رج به رج بالا می‌بریم



می‌بافیم و می‌گسترانیم

[طاهره وحیدیان]

دار این جهان را خدا بر پا کرد و خدا بود که فرمود:


“ببافید”، و آدم نخستین گره را بر پود قالی زندگی زد


و هر که آمد، گره‌ای تازه زد و رنگی ریخت و طرحی بافت


و چنین شد که قالی آدمی رنگارنگ شد.


آمیزه‌ای از زیبایی و نا‌زیبایی، سایه روشنی از خوبی ها و بدی ها …


اما تو ای دوست من؛


گره تو هم تا ابد بر این قالی خواهد ماند،


طرح و نقشت نیــز،


و هزاران سال بعد،


آدمیان بر فرشی خواهند زیست که گوشه‌ای از آن را تو بافته‌ای.


تو با دستانی هنرمند و اندیشه هایی بس شگرف …

کاش گوشه‌ای را که سهم توست زیباتر از آنچه باید ببافی!!!