منتظران مهدی به هوش! والله حسین را منتظرانش نکشتند...!

[طاهره وحیدیان]

منتظران مهدی به هوش! والله حسین علیه السلام را منتظرانش نکشتند...! بلکه کسانی حسین علیه السلام را کشتند که یا از همان اول با پیشینه ی «بغضاً لأبیه» وارد میدان شده بودند به جهت انتقام جویی از فرزند علی علیه السلام؛ یا نان به نرخ روز خورهایی بودند که یک زمانی جوّ این بود که نامه بنویسند به حسین علیه السلام که بیاید و دنیایشان را سروسامان بدهد و آنها هم نوشتند و در زمانی دیگر مقتضیات زمان طوری بود که اگر حسین علیه السلام را بکشی، پاداشت فلان نصیب دنیایی خواهد بود...! . این حرام لقمه ها (همانطور که سید الشهدا فرمود شکمهایشان از حرام پر شده) در هر دو جوّ حاکمِ زمانه پیرو سنت گل آفتاب گردان بودند...

منتظران حسین علیه السلام امثال هانی و میثم و مختار ها بودند که به دلیل صف بندی و جبهه گیری صریح شان علیه بنی امیه و حمایت قاطعشان از خامس آل عبا علیهم السلام، یا در بدو قیام توسط دستگاه حاکم شهید شدند یا تا پایان واقعه ی عاشورا در زندان به سر می بردند.


«منتظران واقعی...»

کسانی که اگر موانع بر سر راهشان نبود، همچون حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه، خودشان را از کوفه به کاروان عاشورا می رساندند به جهت یاری حسین علیه السلام.

-آقا سوال!
-بفرما؟
-پس اون 18 هزار نامه چه بود؟ که تعداد امضاهای هرکدامشان گاهی به چندین عدد می رسید؟ آن 150 نفری که مجموعه ی نامه ها را بردند خدمت امام حسین چه؟ بالاتر از این، سردمداران نویسندگان نامه، علما و زعمای شیعیان کوفه، مثل سلیمان بن صرد خزاعی و مسیب بن نجبه و رفاعة بن شداد بودند، آنها چه؟ بیعت جمعیت کثیر کوفه با مسلم چه؟

- جواب: اولاً که سوال را باید تفکیک کرد و صفّ عوام از خواص جدا بشود.

1) اول از همه می رویم به سراغ عوام.
اینکه علت چه بود که این همه افراد به امام حسین نامه زدند و با مسلم بیعت کردند، و سپس همین افراد به جنگ با امام حسین آمدند ریشه در ژرفا دارد. کوفیان پس از گذشت مدت زمانی عادت کرده بودند به غنایم و گنج های بی رنج و در نهایت راحت طلبی و رفاه خواهی و شکم پارگی.

[طاهره وحیدیان]

حضرت مولا امیرالمونین علی علیه السلام در خطبه 27 نهج البلاغه خطاب به این قوم با سابقه می فرمایند:

« وقتى در تابستان فرمان حركت به سوى دشمن می دهم، می گوييد هوا گرم است، مهلت ده تا سوز گرما بگذرد، و آنگاه كه در زمستان فرمان جنگ میدهم، میگوييد هوا خيلى سرد است بگذار سرما برود... اى مرد نمايان نامرد!... چقدر دوست داشتم كه شما را هرگز نمى ‏ديدم و هرگز نمى ‏شناختم.» که خود، حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

کوفیان راحتی شان کمی به تنگ آمده بود! دیگر خبری از غنایم فتوحات باد آورده ی صدر اسلام نبود، گفتند چه کنیم که وضعمان خوب شود و دوباره مجبور نشویم سرد و گرم روزگار بچشیم؟ مصمم شدند به تغییر وضع موجود بلکه به نان و نوایی برسند.

چه کسی جایگزین شود؟ شنیده بودند حسین بن علی(علیه السلام) پس از به درک واصل شدن معاویه، تن به بیعت با میمون باز شرابخوار نداده و از مدینه خروج کرده به سمت مکه. گفتند خب! شخصش هم پیدا شد.
شروع کردند نامه دادن که حسین بیا اینجا، وضع ما هم خراب است ، بیا سروسامان بده. البته با لحنی کاملا ریاکارانه...

و همین جماعت مرفهین بی درد با حضور عبید الله بی زیاد بن ابیه در کوفه، دیدند ورق برگشت! حمایت از حسین علیه السلام آنقدر ها هم آسان نیست. بوی خون می دهد! ابن زیاد هم یک در به درِ مسافر را مظلوم گیر آورد و به در آویخت در مرکز شهر، کوفیان هم ترسیدند، گفتند ما فکر می کردیم حسین علیه السلام می آید دنیایی هم نصیبمان می شود ولی اگر بناست با حمایت کردن از حسین به خطر بیافتیم، برای حفظ مایملک کنونی مان هم که شده، نه تنها دست از بیعت می کشیم، که به جنگ با او هم می رویم! فَوَقَعَ ما وَقَع...!

[طاهره وحیدیان]

«کذابان انتظار...»


2) و اما می رسیم به خواص! همانهایی که امثال سلیمان بن صرد و مسیب بن نجبه و رفاعة بن شداد ها در این جرگه قرار می گیرند.
«مدعیان انتظار...»

در مورد این افراد هم چند احتمال داده می شود. منجمله اینکه آنها نیز زندانی شدند(احتمالی بدون نقل تاریخی) یا از کوفه گریختند یا به دلیل بسته بودند راه های ارتباطی به خارج از کوفه نتوانستند خود را به امام برسانند یا اینکه مرعوب بنی امیه شدند و پا پس کشیدند. که بررسی این احتمالات فرصتی مجزا می طلبد به علاوه اینکه مطالبی در این باره از بزرگان موجود است.

ولی احتمال هرچه که باشد، در نهایت به یک نتیجه می رسیم و آن اینکه: در یاری رساندن به امام زمان شان کوتاهی کردند. همچنان که امثال سلیمان سابقه ی مقابله ی با ولایت را در دوران امامت حضرت علی و ایضاً امام حسن علیهما السلام در کارنامه ی خود دارند.

و این کوتاهی کردن آنها موجب شد احساس گناه شدیدی بکنند و بازهم با بی درایتی دست به قیامی زدند به اسم توابین. چرا که همچنان بدون اذن ولی زمانشان حضرت سید الساجدین زین العابدین(علیه السلام) دست به کار شدند که حرکتی بی ثمر بود.

به همین دلیل به این افراد می گویند مدعیان انتظار، چراکه فقط در مقام سخن دم از ولایت می زنند و در عمل هیچ!

مولی علی علیه السلام خطاب به این جماعت از کوفه در خطبه 29 نهج البلاغه می فرمایند:
«سخنان ادّعايى شما، سنگ‏هاى سخت را می شكند، ولى رفتار سست شما دشمنان را اميدوار می سازد، در خانه‏هايتان كه نشسته ‏ايد، ادّعاها و شعارهاى تند سر می دهيد، امّا در روز نبرد، می گوييد اى جنگ، از ما دور شو، و فرار می كنيد!»

[طاهره وحیدیان]

پس تا اینجا فهمیدیم که حسین علیه السلام را منتظرانش نکشتند!

و جا دارد که در پایان به این نکته اشاره ای باشد که:
مقایسه ی منتظران و شیعیان آخرالزمان با مسلمانان پیشین درست نیست! چرا که بنابه فرموده های معصومین، منتظران مهدی(عج ا..) پولاد دلانی اند که سستی در آنها راه ندارد.

در ضمن وصایای رسول خدا(صلی الله علیه وآله) به امیرمؤمنان(علیه السلام) آمده است: « ای علی، شگفت آورترین مردم از نظر ایمان و بزرگ ترین آنان از نظر یقین مردمانی هستند که در آخرالزمان پیامبری ندیدند و امام هم از نظرشان پنهان شده، پس به همان سیاهی و سفیدی کتاب ایمان آورده اند. (کمال الدین و تمام النعمة، ص288) »

و همینطور امام سجاد(علیه السلام) می فرمایند: « اى ابا خالد! همانا مردم زمان غیبت او كه به امامت او قائل و منتظر ظهور او هستند برتر از مردمان همه زمانها هستند، زیرا خداى متعال به آنها آن اندازه از عقل و شناخت داده كه مسأله غیبت براى آنها به منزله شهود شده است. (كمال الدین و تمام النعمة، ص 320) »

و همچنین حضرت آیت الله العظمی امام خامنه ای 22مهر1391 در دیدار خانواده‌هاى شهدا و ايثارگران استان خراسان شمالى در رابطه با جوانان نسل حاضر می فرمایند:
« امروز اين انگيزه، اين ايستادگى، اين آگاهى، اين عزم راسخ، بين جوانهاى ما، از دوران دفاع مقدس اگر بيشتر نباشد، كمتر نيست.
يك عده‌اى به بعضى از ظواهر نگاه ميكنند، قضاوتهاى غلط ميكنند؛ خيال ميكنند كه جوانها از دين برگشته‌اند. نخير؛ جوانها علاقه ‌مند به اين راهند، علاقه‌مند به آن چيزى هستند كه ايمان به آن در دل آنها راسخ است؛ و اين مربوط به اكثريت جوان اين كشور است. »

پس، نشر مطلب «منتظران مهدی به هوش، حسین علیه السلام را منتظرانش کشتند» ؛ کذب محض است و در حکم پاشیدن بذری است برای ایجاد یاس و ناامیدی در جامعه.

به امید ظهور حضرتش. اللهم عجل لولیک الفرج
والسلام علی من اتبع الهدی