جان عالمی بِفِدات یا صاحب الزّمان

[طاهره وحیدیان]

خواستم خودم و دوستانم متذكّر این معنا شویم و از زبان حضرات معصومان(علیهم السلام) عرض كنم كه:

«دنیا و هر چه در آن است، متعلّق به خدا، رسولش و ما، اهل‌بیت است.»


این كلام حضرت اباعبدالله، امام صادق(علیه السلام) است كه خلق مسلمان را متذكّر می‌شوند:


«هر كه چیزی از مال دنیا به دست آورد، باید تقوا پیشه كند و حقّ خدا، رسول خدا و اهل بیت(علیهم السلام) را بدهد، مباد كه مستوجب و مستحقّ بیزاری آنان شود.»(1)


به هر دلیل و حكمت، عادت كرده‌ایم كه سهم امام را تنها از خمس اموال منقول و غیرمنقول محاسبه كنیم؛ در حالی كه با صد تدبیر و حیله هم از ادای آن حدّاقل می‌گریزیم؛ در حالی كه در نزد آبرو، اعتبار، قلم، وقت ما و برنامه‌های رسانه‌ای رسمی و غیررسمی ما سهم بزرگی از حقّ امام باقی است كه الزاماً باید پرداخته شود.


[center]خداوندا! شیعیان ما از پرتو انوار ما خلق شده‌اند و از زیاده گِل ما سرشته گردیده‌اند، آنها گناهان زیادی به اتّكای محبّت ما و ولایت ما مرتكب شده‌اند، اگر گناهان آنها در ارتباط با توست، از آنها درگذر كه ما نسبت به حقّ خود اظهار رضایت كرده‌ایم و آنچه از گناهان در ارتباط با خودشان و مردم است، خودت بین آنها اصلاح كن و از خمس كه حقّ من است به آنها بده تا راضی شوند و آنها را از آتش نجات بده و با دشمنان ما در سخط خود جمع نفرما



مگر نخوانده و نشنیده‌ایم این فراز دعای «عدیله» را كه می‌فرماید:


«امام، آن كسی است كه :

«بِبَقائِهِ بَقیّتُ الدُّنیا، بِیُمِنِهِ رُزِقَ الوَری، وَ بِوُجُودِهِ ثَبتّتِ الأرضِِ وَ السََّماء؛»

به حضور اوست كه دنیا باقی است و به وجود او و بركت اوست كه رزق و روزیِ آفریده‌

[طاهره وحیدیان]

امام صادق(علیه السلام) می‌فرمایند:
«ما اهل بیت(علیهم السلام)، آن نعمتی هستیم كه خدا به سبب ما بندگان را نعمت داده است و این نعمتی است كه منقطع نمی‌شود و خداوند از حقّ این نعمتی كه به ایشان ارزانی داشته، سۆال خواهد كرد.» (2)
هر آنچه كه خیر و بركت و توفیق و روزی است از مسیر امام، به واسطه امام و به اذن امام عصر(عج) به ما رسیده است. صاحب نعمتی كه می‌بایست در صدر و ذیل تمامی سخنان، برنامه‌ها، بزرگداشت‌ها، اعیاد و ایّام از ایشان یاد شود و به واسطه‌اش خداوند را شكر گوییم. مباد كه با ناسپاسی نعمت را بدل به نقمت كنیم؛ در حالی كه مهربان‌ترین مهربان عالم است.
امام علی(علیه السلام) خطاب به رمیله فرمودند:
«هیچ مۆمنی بیمار نمی‌شود؛ مگر اینكه ما هم به خاطر او بیمار می‌شویم و هیچ مۆمنی غمگین نمی‌شود؛ مگر اینكه ما هم در غم او غمگین می‌شویم و هیچ دعایی نمی‌كند؛ مگر آنكه ما به دعای او آمین می‌گوییم و سكوت نمی‌كند؛ مگر آنكه ما برایش دعا می‌كنیم.»(3)
در تندباد حوادث و فتنه‌های آخرالزّمانی كه هر دم رو به فزونی است و در میان حملات جنود ابلیسی كه از فراز و فرودمان هر لحظه، چون طوفان حمله می‌آورند، چه كسی است كه پناه امن و حصن حصین باشد؟ گویا خود را ایمن شناخته‌ایم یا پناهگاهی امن‌تر یافته‌ایم وگرنه چرا چنین ... ؟
این سخن جز آن است كه امروزه روز، تنها با رویكرد مهدوی می‌توان به تفسیر و رمزگشایی از همه حوادث و رخدادهای سیاسی، طبیعی، اجتماعی و حتّی فرهنگی در سطح كلان و خرد پرداخت.

پی نوشت:



1. اصول كافی، كتاب حجّت، ج 2.
2. نورالثّقلین، ج 5، ص 663.
3. بحارالأنوار، ج 26، باب 9، ص 140

[طاهره وحیدیان]

امام باقر(علیه السلام) فرمودند:
«مهدی از همه شما بیشتر مردمان را پناه می‌دهد و از همه شما علمش افزون‌تر است و از همه رحمت و لطفش فراگیرتر.»
اگر چنین نبود، در آن سحرگاه و در سرداب مقدّس این مناجات، چنان كه سیّد بن طاووس نقل كرده است، از ایشان شنیده نمی‌شد:
«خداوندا! شیعیان ما از پرتو انوار ما خلق شده‌اند و از زیاده گِل ما سرشته گردیده‌اند، آنها گناهان زیادی به اتّكای محبّت ما و ولایت ما مرتكب شده‌اند، اگر گناهان آنها در ارتباط با توست، از آنها درگذر كه ما نسبت به حقّ خود اظهار رضایت كرده‌ایم و آنچه از گناهان در ارتباط با خودشان و مردم است، خودت بین آنها اصلاح كن و از خمس كه حقّ من است به آنها بده تا راضی شوند و آنها را از آتش نجات بده و با دشمنان ما در سخط خود جمع نفرما.»(4)
هیهات! ندانستیم كه به قول امام حسن عسكری(علیه السلام)، یتیم‌تر از هر یتیم آن كسی است كه از امامش دور افتاده و قادر نیست او را بیابد و نمی‌داند احكام دینش را چه سازد و از كجا حاصل كند.
خودم و شما را متذكّر این همه غفلت می‌شوم و دعوت می‌كنم به ادای حقّ امام و تجدید عهد با امام، چنان كه در نامه‌ای به شیخ مفید(ره) فرمودند:
«اگر شیعیان ما كه خداوند توفیق طاعتشان دهد، به عهدی كه با ما داشتند وفا می‌كردند، همانا فیض دیدار ما از آنان سلب نمی‌شد.»(5)
والسّلام

پی‌نوشت‌:
4. كمال الدّین و تمام النّعمه، ج 2، ص 149.
5. احتجاج طبرسی، ج 2، ص 498؛ تحفه امام مهدی(ع)، ص 129.