اثر محبت به امام زمان(علیه السلام)

[طاهره وحیدیان]

اثر محبت به امام زمان(علیه السلام)

http://img.tebyan.net/big/1389/12/1041611821282501902246051417721019012193229.jpg
دل‌بستگی و محبّت به امام از نظر روانی در اختیار ما نیست؛ ولی شرایط و مقدّماتی كه سبب تحقّق آن امر غیر اختیاری است، تحت اراده ماست اگر ما واقعاً در حقّ امام معرفت پیدا كنیم و ارزش راستین وی را درك كنیم، قطعاً دوستدار وی خواهیم شد و نمی‌توانیم نسبت به او كه در سعادت ابدی ما سهیم بوده است، بی‌تفاوت باشیم.
محمّد بن فضیل می‌گوید: از امام رضا(علیه السلام) معنای آیه زیر را پرسیدم: «قُلْ بِفَضْلِ اللّهِ وَبِرَحْمَتِهِ فَبِذَلِكَ فَلْیَفْرَحُواْ هُوَ خَیْرٌ مِّمَّا یَجْمَعُونَ؛(1) بگو به فضل و رحمت‏ خداست كه [مۆمنان] باید شاد شوند و این از هر چه گرد مى‏آورند، بهتر است.»حضرت فرمود: «به دوستی پیامبر و خاندان او باید شادمان باشند كه آن بهتر است از دنیایی كه آنها جمع كنند.»(2) همچنین فرمود: «كه جدّم رسول خدا فرموده است: «هر كس دوست می‌دارد به دین من دست یازیده، پس از من بر كشتی نجات سوار بشود، باید كه به حضرت علی(علیه السلام) اقتدا كند و با دشمنش، دشمنی نماید و با دوست او، پیوند دوستانه برقرار كند، زیرا كه او وصیّ من و جانشینم بر امّتم در زندگانی‌ام و پس از وفاتم است و اوست امیر (امام) هر مسلمان و امیر هر مۆمن بعد از من، گفته‌اش گفته من و امرش، امر من و نهی او، نهی من است و پیرو او، پیرو من و یاری كننده‌اش، یاور من و خوار كننده‌اش، خوار كننده من است.




پی‌نوشت‌:


1. سوره‌ یونس(10)، آیه 58.

2. اصول كافی، كتاب الحجّه، ح 55؛ تفسیر نورالثّقلین، ج2، ص 307.

[طاهره وحیدیان]

سپس رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: «هر كس بعد از من از حضرت علی(علیه السلام) جدا شود، روز قیامت مرا نخواهد دید، من نیز او را نخواهم دید و هركه با حضرت علی(علیه السلام) مخالفت كند، خداوند بهشت را بر وی حرام نماید و عاقبتش را جهنّم قرار دهد [و بد جایگاهی است] و هركس حضرت علی(علیه السلام) را نصرت دهد، خداوند او را نصرت نماید، روزی كه او را ملاقات كند و به هنگام سۆال و جواب، دلیلش را به وی تلقین كند.» آنگاه آن حضرت فرمود: «امام حسن و امام حسین دو امام امّت من، بعد از پدرشانند. دو سیّد جوانان اهل بهشت و مادرشان، بهترین زنان عالمیان، نهمینشان، قائم(عج) از فرزندان من است. اطاعتشان، اطاعت از من است و معصیتشان، معصیّت من است، به خداوند شكوه می‌كنم از منكران فضیلت ایشان و تضییع كنندگان حقّ [حرمت] آنان پس از من و خداوند بس است كه ولی و یاور عترت من و امامان امّتم باشد و از منكران حقّ ایشان انتقام كشد.»(3)
امام رضا(علیه السلام) از جدّ بزرگوارش، علی(علیه السلام) نقل كرده كه فرمود: «هر كه دوست دارد، خدای را ملاقات كند در حالی كه ایمانش كامل و اسلامش نیكو باشد،‌ محبّت حجّت صاحب الزّمان را پیشه خود قرار دهد كه او و دیگر پیشوایان، چراغ‌های روشن در تاریكی‌های زندگی و امامان هدایت و نشانه‌های تقوایند. هر كس آنان را دوست بدارد، ولایتشان را دارا شود، برای او از خدای تعالی ضمانت بهشت می‌كنم.»(4)


پی نوشت:
3. كمال الدّین و تمام النّعمه، ج 1، ص 260.
4. بحار الانوار، ج 36، ص 296.

[طاهره وحیدیان]

بیزاری جستن از دشمنان امام امام رضا(علیه السلام) فرموده است: «پیروان ما به امر ما گردن می‌نهند و به گفتار ما عمل می‌كنند و با دشمنان ما مخالفت می‌ورزند و هر كه چنین نباشد،‌ از ما نیست.»(5) یكی از اهالی «كرمند»، شتربان حضرت امام رضا(علیه السلام) بود، زمانی كه آن حضرت عازم خراسان بودند و این مرد ساربان كه از عامّه [اهل سنّت] بوده، چون می‌خواست از خراسان برگردد، به حضرت عرض می‌كند: ای پسر رسول خدا! مرا به مقداری مختصر از خطّ مباركت مشرّف گردان تا به آن تبرّك جویم! و حضرت این عبارت را برای او مرقوم فرمودند: «دوستدار آل محمّد باش اگر چه فاسق باشی!‌ و دوستدار دوستان ایشان باش، اگر چه آنها فاسق باشند.»(6)
همچنین امام رضا(علیه السلام) در روایتی فرموده است: «وارد شدن به دستگاه دشمنان و كمك به آنها و كوشش در تأمین نیازهای شان معادل كفر است و توجّه (روی آوردن) عمدی به ایشان، در زمره گناهان بزرگی است كه آتش دوزخ سزای آن است.»(7)


پی‌نوشت‌:
5. همان، ج 65، ص 167؛ جامع الاحادیث الشّیعه، ج 1، ص 310.
6. بحارالانوار، ج 15، ص 284.
7. همان، ج 75، ص 374؛ وسائل الشّیعه، ج 12، ص 138.