في الفصل السادس عشر من قصة استشهاد الامام علي بن الحسين لجبريل عليه الصلاة والسلام صل

[طاهره وحیدیان]

باب شانزدهم در بيان خبر دادن جبرئيل عليه السّلام از شهادت حضرت حسين بن على عليهما السّلام

حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الرَّزَّازُ الْقُرَشِيُّ الْكُوفِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبِي الْخَطَّابِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ سَعِيدِ بْنِ يَسَارٍ أَوْ غَيْرِهِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ لَمَّا أَنْ هَبَطَ جَبْرَئِيلُ ع عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص بِقَتْلِ الْحُسَيْنِ ع أَخَذَ بِيَدِ عَلِيٍّ فَخَلَا بِهِ مَلِيّاً مِنَ النَّهَارِ فَغَلَبَتْهُمَا الْعَبْرَةُ فَلَمْ يَتَفَرَّقَا حَتَّى هَبَطَ عَلَيْهِمَا جَبْرَئِيلُ ع أَوْ قَالَ رَسُولِ رَبِّ الْعَالَمِينَ فَقَالَ لَهُمَا رَبُّكُمَا يُقْرِوءُكُمَا السَّلَامَ وَ يَقُولُ عَزَمْتُ عَلَيْكُمَا لَمَّا صَبَرْتُمَا قَالَ فَصَبْراً [فَصَبَرَا حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ الْوَلِيدِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الصَّفَّارِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ سَعِيدِ بْنِ يَسَارٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ مِثْلَهُ حَدَّثَنِي أَبِي رَحِمَهُ اللَّهُ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ يَعْقُوبَ بْنِ يَزِيدَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ سَعْدِ بْنِ يَسَارٍ مِثْلَهُ


محمّد بن جعفر رزّاز قرشى كوفى مى‏گويد:
محمّد بن الحسين بن أبى الخطّاب از محمّد بن سنان، از سعيد بن يسار يا غير او نقل كرده، وى گفت:
از حضرت ابا عبد اللّه عليه السّلام شنيدم كه مى‏فرمود:



هنگامى كه جبرئيل عليه السّلام خبر شهادت حضرت ابا عبد اللّه الحسين عليه السّلام را به پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم رساند آن جناب دست امير الموءمنين على عليه السّلام را گرفته و مقدار زيادى از روز را با هم خلوت كرده و هر دو گريستند، و از يك ديگر جدا نشدند مگر آنكه جبرئيل عليه السّلام بر ايشان نازل شد و عرضه داشت:


پروردگارتان سلامتان مى‏رساند و مى‏فرمايد: صبر نمودن را بر شما واجب و لازم نمودم.
سپس حضرت فرمودند: هر دو صبر كرده و بى‏تابى نكردند.



ترجمه:
محمد بن حسن بن وليد، از محمّد بن حسن صفّار، از احمد بن محمّد بن عيسى، از محمّد بن سنان، از سعيد بن يسار نقل نموده كه گفت:
از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه مثل نقل قبلى را فرمودند:


پدرم رحمة اللّه عليه از سعد بن عبد اللّه و او از يعقوب بن يزيد و او از محمّد بن سنان و او از سعد بن يسار نيز مثل روايت قبلى را نقل نموده.

[طاهره وحیدیان]

حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ الْوَشَّاءِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عَائِذٍ عَنْ أَبِي سَلَمَةَ سَالِمِ بْنِ مُكَرَّمٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ لَمَّا حَمَلَتْ فَاطِمَةُ بِالْحُسَيْنِ جَاءَ جَبْرَئِيلُ ع إِلَى رَسُولِ اللَّهِ‏ص فَقَالَ إِنَّ فَاطِمَةَ سَتَلِدُ وَلَداً تَقْتُلُهُ أُمَّتُكَ مِنْ بَعْدِكَ فَلَمَّا حَمَلَتْ فَاطِمَةُ بِالْحُسَيْنِ كَرِهَتْ حَمْلَهُ وَ حِينَ وَضَعَتْهُ كَرِهَتْ وَضْعَهُ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع هَلْ رَأَيْتُمْ فِي الدُّنْيَا أُمّاً تَلِدُ غُلَاماً فَتَكْرَهُهُ وَ لَكِنَّهَا كَرِهَتْهُ لِأَنَّهَا عَلِمَتْ أَنَّهُ سَيُقْتَلُ قَالَ وَ فِيهِ نَزَلَتْ هَذِهِ الآْيَةُ- وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ حُسْناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً

پدرم از سعد بن عبد اللّه و او از احمد بن محمّد عيسى و او از حسين بن على الوشاء و او از احمد بن عائذ و او از أبى سلمه سالم بن مكرم و او از حضرت ابى عبد اللّه عليه السّلام نقل كرده كه آن حضرت فرمودند:

زمانى كه حضرت فاطمه عليها السّلام به حضرت سيّد الشهداء سلام اللّه عليه باردار شدند جبرئيل عليه السّلام به رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم نازل شد و عرضه داشت:

حضرت فاطمه سلام اللّه عليهما عنقريب فرزندى بياورد كه بعد از شما امّتت او را مى‏كشند، پس هنگامى كه حضرت فاطمه عليها السّلام به حضرت سيّد الشّهداء عليه السّلام باردار شد از حملشان كراهت داشته و زمانى كه حمل را وضع نمودند از وضع آن نيز كراهت داشتند، سپس امام صادق عليه السّلام مى‏فرمايد:
آيا در دنيا مادرى را ديده‏ ايد كه فرزندى بزايد و از آن كراهت داشته باشد، البته اين كراهت به خاطر اين بود كه حضرت مى‏دانستند كه اين مولود عنقريب كشته خواهد شد و در همين مورد آيه شريفه «وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ إِحْساناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً»

[طاهره وحیدیان]

حَدَّثَنِي أَبِي رَحِمَهُ اللَّهُ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَمَّادٍ عَنْ أَخِيهِ أَحْمَدَ بْنِ حَمَّادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِيهِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ أَتَى جَبْرَئِيلُ ع إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالَ لَهُ السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا مُحَمَّدُ أَ لَا أُبَشِّرُكَ بِغُلَامٍ تَقْتُلُهُ أُمَّتُكَ مِنْ بَعْدِكَ فَقَالَ لَا حَاجَةَ لِي فِيهِ قَالَ فَانْتَهَضَ إِلَى السَّمَاءِ ثُمَّ عَادَ إِلَيْهِ الثَّانِيَةَ فَقَالَ لَهُ مِثْلَ ذَلِكَ فَقَالَ لَا حَاجَةَ لِي فِيهِ فَانْعَرَجَ إِلَى السَّمَاءِ ثُمَّ انْقَضَّ إِلَيْهِ الثَّالِثَةَ فَقَالَ مِثْلَ ذَلِكَ فَقَالَ لَا حَاجَةَ لِي فِيهِ فَقَالَ إِنَّ رَبَّكَ جَاعِلٌ الْوَصِيَّةَ فِي عَقِبِهِ فَقَالَ نَعَمْ أَوْ قَالَ ذَلِكَ ثُمَّ قَامَ رَسُولُ اللَّهِ ص فَدَخَلَ عَلَى فَاطِمَةَ ع فَقَالَ لَهَا إِنَّ جَبْرَئِيلَ ع أَتَانِي فَبَشَّرَنِي بِغُلَامٍ تَقْتُلُهُ أُمَّتِي مِنْ بَعْدِي فَقَالَتْ لَا حَاجَةَ لِي فِيهِ فَقَالَ لَهَا إِنَّ رَبِّي جَاعِلٌ الْوَصِيَّةَ فِي عَقِبِهِ فَقَالَتْ نَعَمْ إِذَنْ قَالَ فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَى عِنْدَ ذَلِكَ هَذِهِ الآْيَةَ- حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً لِمَوْضِعِ إِعْلَامِ جَبْرَئِيلَ إِيَّاهَا بِقَتْلِهِ فَحَمَلَتْهُ كُرْهاً بِأَنَّهُ مَقْتُولٌ وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً لِأَنَّهُ مَقْتُولٌ

پدرم رحمة اللّه عليه از سعد بن عبد اللّه و او از محمّد بن حمّاد و او از برادرش احمد بن حمّاد و از محمّد بن عبد اللّه از پدرش نقل نموده كه گفت:
از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه فرمودند:

جبرئيل عليه السّلام محضر مبارك رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم مشرّف شد و عرضه داشت:
اى محمّد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم سلام بر تو، آيا تو را به فرزندى كه امّتت بعد از تو او را مى‏كشند بشارت ندهم؟! حضرت فرمودند: من را به آن نيازى نيست.
امام صادق عليه السّلام فرمودند: جبرئيل به آسمان رفت سپس براى بار دوّم نازل شد و نزد حضرت آمد و به آن جناب همان گفتار اوّلى را عرض نمود.
حضرت فرمودند: من را به آن نيازى نيست.
پس جبرئيل به آسمان عروج كرد و بعد براى بار سوّم محضر حضرتش مشرّف شد و همان گفتار را تكرار كرد.
حضرت فرمودند: من را به آن نيازى نيست.
جبرئيل عرض كرد: پروردگارت اوصياء را در نسل او قرار مى‏دهد.
حضرت فرمودند: بسيار خوب پذيرفتم.
يا پس از آنكه جبرئيل گفتار مزبور را ايراد كرد سپس پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم ايستادند و تشريف بردند تا بر حضرت فاطمه عليها السّلام وارد شدند و فرمودند:
جبرئيل عليه السّلام نزد من آمد و مرا به فرزندى كه پس از من امّتم او را مى‏كشند بشارت داد.
حضرت فاطمه عليها السّلام عرض كردند: من را به او نيازى نيست.
رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمودند: پروردگارم اوصياء را در نسل او قرار مى‏دهد.
حضرت فاطمه عليها السّلام عرضه داشتند: بسيار خوب پذيرفتم.
امام صادق عليه السّلام فرمودند:
در اين هنگام حق تعالى اين آيه را نازل كرد: حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً (زيرا جبرئيل اعلام به كشتن آن فرزند نمود) فحملته كرها (يعنى كراهت داشت از اينكه كشته مى‏شود) و وضعته كرها (زيرا جبرئيل خبر داد كه او كشته مى‏شود)

[طاهره وحیدیان]

حَدَّثَنِي أَبِي وَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ جَمِيعاً عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الصَّفَّارِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ بُكَيْرٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ دَخَلَتْ فَاطِمَةُ ع عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ عَيْنَاهُ تَدْمَعُ فَسَأَلَتْهُ مَا لَكَ- فَقَالَ إِنَّ جَبْرَئِيلَ ع أَخْبَرَنِي أَنَّ أُمَّتِي تَقْتُلُ حُسَيْناً فَجَزِعَتْ وَ شَقَّ عَلَيْهَا فَأَخْبَرَهَا بِمَنْ يَمْلِكُ مِنْ وُلْدِهَا فَطَابَتْ نَفْسُهَا وَ سَكَنَتْ

پدرم و محمّد بن الحسن جملگى از محمّد بن الحسن الصّفّار، از احمد بن محمّد بن عيسى، از ابن فضّال، از عبد اللّه بن بكير از بعضى اصحاب از حضرت ابى عبد اللّه عليه السّلام نقل كرده كه ايشان فرمودند:

حضرت فاطمه سلام اللّه عليها بر رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم داخل شده در حالى كه چشمان آن جناب اشك بار بود.
حضرت فاطمه سلام اللّه عليها از آن جناب پرسيدند: شما را چه مى‏شود؟
رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمودند: جبرئيل عليه السّلام به من خبر داده كه امّتم عنقريب حسين را مى‏كشند.
پس فاطمه عليها السّلام به جزع آمده و جامه خود را پاره كرده.
رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم كه حال را مشاهده نمودند به آن حضرت خبر دادند كه يكى از فرزندان اين مولود مالك امور گشته و انتقام از قاتلين خواهد گرفت.
پس از اين خبر حضرت فاطمه سلام اللّه عليها خشنود گشته و نفس مباركش آرام

[طاهره وحیدیان]

وَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيَى عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبِي غُنْدَرٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ أَمِيرُ الْمُوءْمِنِينَ ص زَارَنَا رَسُولُ اللَّهِ ص وَ قَدْ أَهْدَتْ لَنَا أُمُّ أَيْمَنَ لَبَناً وَ زُبْداً وَ تَمْراً فَقَدَّمْنَا مِنْهُ فَأَكَلَ ثُمَّ قَامَ إِلَى زَاوِيَةِ الْبَيْتِ فَصَلَّى رَكَعَاتٍ [رَكْعَتَانِ []رَكْعَتَيْنِ فَلَمَّا كَانَ فِي آخِرِ سُجُودِهِ بَكَى بُكَاءً شَدِيداً فَلَمْ يَسْأَلْهُ أَحَدٌ مِنَّا إِجْلَالًا وَ إِعْظَاماً لَهُ فَقَامَ الْحُسَيْنُ ع وَ قَعَدَ فِي حَجْرِهِ فَقَالَ يَا أَبَتِ لَقَدْ دَخَلْتَ بَيْتَنَا فَمَا سُرِرْنَا بِشَيْءٍ كَسُرُورِنَا بِدُخُولِكَ ثُمَّ بَكَيْتَ بُكَاءً غَمَّنَا فَمَا أَبْكَاكَ فَقَالَ يَا بُنَيَّ أَتَانِي جَبْرَئِيلُ ع آنِفاً فَأَخْبَرَنِي أَنَّكُمْ قَتْلَى وَ أَنَّ مَصَارِعَكُمْ شَتَّى فَقَالَ يَا أَبَتِ فَمَا لِمَنْ زَارَ قُبُورَنَا عَلَى تَشَتُّتِهَا فَقَالَ يَا بُنَيَّ أُولَئِكَ طَوَائِفُ مِنْ أُمَّتِي يَزُورُونَكُمْ فَيَلْتَمِسُونَ بِذَلِكَ الْبَرَكَةَ وَ حَقِيقٌ عَلَيَّ أَنْ آتِيَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ حَتَّى أُخَلِّصَهُمْ مِنْ أَهْوَالِ السَّاعَةِ وَ مِنْ ذُنُوبِهِمْ وَ يُسْكِنُهُمُ اللَّهُ الْجَنَّةَ

محمّد بن حسن بن احمد بن وليد، از سعد بن عبد اللّه، از محمّد بن عيسى، از صفوان بن يحيى، از حسين بن ابى غندر، از عمرو بن شمر، از جابر، از حضرت ابى جعفر عليه السّلام نقل نموده كه آن جناب فرمودند:
حضرت امير الموءمنين عليه السّلام فرمودند:

پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم به زيارت ما آمدند و قبلا امّ أيمن براى ما شير و سر شير و خرما هديه داده بود لذا به منظور پذيرائى از حضرت، آنها را مقابلش نهاديم، حضرت ميل فرموده سپس ايستادند و به گوشه‏اى از خانه تشريف برده و چند ركعت نماز خواندند و در آخرين سجده به شدّت گريستند و احدى از ما به منظور اجلال و تعظيم از آن وجود مبارك سوءال نكرد كه سبب گريستن شما چيست ولى حضرت حسين عليه السّلام ايستاد و سپس در دامن رسول خدا نشست عرض نمود:
اى پدر به منزل ما وارد شدى و هيچ چيز ما را اين مقدار مسرور ننمود سپس گريستى بطورى كه ما را مغموم و محزون كردى، سبب گريستن شما چيست؟
رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمود: پسرم هم اكنون جبرئيل عليه السّلام نزد من آمد و به من خبر داد كه شما را مى‏كشند و قبور شما متفرق و پراكنده است.
را كه امام مظلوم عليه السلام در آن كشته مى‏شود به رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم
حضرت سيّد الشهداء سلام اللّه عليه عرض كرد: اى پدر چه ثوابى است براى كسى كه اين قبور متفرق و پراكنده را زيارت كند؟
رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمودند: پسرم زائرين شما گروهى از امّت من بوده كه درخواستشان از زيارت شما حصول بركت مى‏باشد و سزاوار است كه من روز قيامت به نزدشان رفته و آنها را از هول و وحشت قيامت رهانيده و از گناهانى كه كرده‏اند خلاصشان بنمايم و سپس حقتعالى آنها را در بهشت جاى مى‏دهد.

[طاهره وحیدیان]

حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ قَالَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ أَبِي الْقَاسِمِ مَاجِيلَوَيْهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الْقُرَشِيِّ عَنْ عُبَيْدِ بْنِ يَحْيَى الثَّوْرِيِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع قَالَ زَارَنَا رَسُولُ اللَّهِ ص ذَاتَ يَوْمٍ فَقَدَّمْنَا إِلَيْهِ طَعَاماً وَ أَهْدَتْ إِلَيْنَا أُمُّ أَيْمَنَ صَحْفَةً مِنْ تَمْرٍ وَ قَعْباً مِنْ لَبَنٍ وَ زُبْدٍ فَقَدَّمْنَا إِلَيْهِ فَأَكَلَ مِنْهُ فَلَمَّا فَرَغَ قُمْتُ وَ سَكَبْتُ عَلَى يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ ص مَاءً فَلَمَّا غَسَلَ يَدَيْهِ مَسَحَ وَجْهَهُ وَ لِحْيَتَهُ بِبِلَّةِ يَدَيْهِ ثُمَّ قَامَ إِلَى مَسْجِدٍ فِي جَانِبِ الْبَيْتِ وَ صَلَّى وَ خَرَّ سَاجِداً فَبَكَى وَ أَطَالَ الْبُكَاءَ ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ فَمَا اجْتَرَأَ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ أَحَدٌ يَسْأَلُهُ عَنْ شَيْءٍ فَقَامَ الْحُسَيْنُ ع يَدْرُجُ حَتَّى صَعِدَ عَلَى فَخِذَيْ رَسُولِ اللَّهِ ص فَأَخَذَ بِرَأْسِهِ إِلَى صَدْرِهِ وَ وَضَعَ ذَقَنَهُ عَلَى رَأْسِ رَسُولِ اللَّهِ ص ثُمَّ قَالَ يَا أَبَتِ مَا يُبْكِيكَ فَقَالَ لَهُ يَا بُنَيَّ إِنِّي نَظَرْتُ إِلَيْكُمُ الْيَوْمَ فَسُرِرْتُ بِكُمْ سُرُوراً لَمْ أُسَرَّ بِكُمْ قَبْلَهُ مِثْلَهُ فَهَبَطَ إِلَيَّ جَبْرَئِيلُ فَأَخْبَرَنِي أَنَّكُمْ قَتْلَى وَ أَنَّ مَصَارِعَكُمْ شَتَّى فَحَمِدْتُ اللَّهَ عَلَى ذَلِكَ وَ سَأَلْتُ لَكُمُ الْخِيَرَةَ فَقَالَ لَهُ يَا أَبَتِ فَمَنْ يَزُورُ قُبُورَنَا وَ يَتَعَاهَدُهَا عَلَى تَشَتُّتِهَا قَالَ طَوَائِفُ مِنْ أُمَّتِي يُرِيدُونَ بِذَلِكَ بِرِّي وَ صِلَتِي- أَتَعَاهَدُهُمْ فِي الْمَوْقِفِ وَ آخُذُ بِأَعْضَادِهِمْ فَأَنْجَاهُمْ مِنْ أَهْوَالِهِ وَ شَدَائِدِهِ

محمّد بن حسن بن احمد بن وليد مى‏گويد:
محمّد بن ابى القاسم ماجيلويه، از محمّد بن علىّ القرشى، از عبيد بن يحيى ثورى، از محمّد بن حسين بن على بن الحسين از پدر بزرگوارشان، از جدّشان، از على بن ابى طالب عليهم السّلام نقل كرده كه آن حضرت فرمودند:

رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم روزى به زيارت ما آمدند پس طعامى نزد آن جناب نهاديم و كاسه خرما و ظرف شير و سر شيرى كه ام ايمن براى‏مان هديه آورده بود را نيز در مقابل حضرت نهاديم، آن جناب تناول فرموده و پس از فراغت ايشان از طعام ايستادم و آب روى دو دست مبارك ايشان ريخته و پس از آنكه حضرت دو دست خويش را شستند، دست‏هاى مرطوبى خود را به صورت و محاسن شريف كشيده سپس ايستادند و به مسجدى كه در يك طرف خانه بود تشريف برده و نماز گزارده و در آخر به سجده رفته پس در آن گريه طولانى نموده سپس سر از آن برداشتند و از ما اهل بيت احدى جرأت نكرد سبب گريه آن حضرت را بپرسد، پس حضرت امام حسين عليه السّلام ايستاده و آهسته آهسته جلو رفت تا خود را به آن جناب رساند و از حضرتش بالا رفت تا به روى ران‏هاى حضرت قرار گرفت پس سر به سينه رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم، چانه را روى سر آن جناب نهاد سپس عرضه داشت:
اى پدر چرا گريستى؟
رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمودند: امروز به شما نگريستم بسيار مسرور و خوشحال شدم به طورى كه پيش از آن چنين سرور و نشاطى در من پيدا نشده بود، پس جبرئيل بر من نازل شد و خبر داد كه شما كشته خواهيد شد و قبورتان پراكنده خواهد بود پس خدا را حمد و ستايش كرده و از خدا خير شما را درخواست نمودم.
حضرت سيّد الشهداء عليه السّلام عرض كرد: اى پدر چه كسى قبور ما را زيارت مى‏كند و با اينكه از هم جدا و متفرقند به سر آنها خواهد آمد؟
حضرت فرمودند: جماعتى از امّتم، و قصدشان از زيارت اين قبور احسان به من مى‏باشد و من نيز در قيامت به نزدشان حاضر شده و بازوهايشان را گرفته و آنها را از هول و وحشت و گرفتارى آن روز مى‏رهانم.