طاهره وحیدیان
03-01-2012, 08:13 PM
http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up1/10784883214184610789.png
امام علي و عصمت خويشتن (http://www.sonnat.net/article.asp?id=2189&cat=83)
شیعیان ادّعا مىکنند که امامان آنها معصوم هستند؛ در حالى که على (علیه السلام) صراحتاً در نهج البلاغه مىگوید: که من فراتر از آن نیستم که خطا نکنم: «اِنّى لَستُ فِى نَفسِى بَِفُوقُ أنَّ اَخطَئ».
وقتى خود امام على (علیه السلام) مىگوید من فراتر از این نیستم که خطا مىکنم، شما کاسه داغتر از آش هستید.
نقد و بررسی:
اصل کلام امیرمؤمنان علیه السلام
امیرمؤمنان علیه السلام در خطبه 216 نهج البلاغه مىفرماید:فَلَا تَکُفُّوا عَنْ مَقَالَةٍ بِحَقٍّ أَوْ مَشُورَةٍ بِعَدْلٍ فَإِنِّی لَسْتُ فِی نَفْسِی بِفَوْقِ أَنْ أُخْطِئَ وَلَا آمَنُ ذَلِکَ مِنْ فِعْلِی إِلَّا أَنْ یَکْفِیَ اللَّهُ مِنْ نَفْسِی مَا هُوَ أَمْلَکُ بِهِ مِنِّی.پس، از گفتن حق، از مشورت در عدالت خوددارى نکنید، زیرا خود را برتر از آن که اشتباه کنم و از آن ایمن باشم نمى دانم، مگر آن که خداوند( کسیکه به من از خودم مالک تر است) مرا حفظ فرماید.( نهج البلاغه عبده، ج2، ص201، خطبه216؛/ الکلینی الرازی، أبی جعفر محمد بن یعقوب بن إسحاق (متوفای328 هـ)، الکافی، ج8، ص356، تحقیق و تصحیح وتعلیق علی أکبر الغفاری، ناشر: دار الکتب الإسلامیة - طهران، الطبعةالرابعة،1362 هـ.ش.)
در واقع معنای کلام امام علیه السلام این می شود:روشن است که امیرمؤمنان علیه السلام و نیز تمامى انبیاء همانند انسانهاى دیگر داراى دو قوه عقل و شهوت هستند. آنها نیز همانند ما قادر هستند که اشتباه کنند و یا مرتکب گناه شوند؛ اما تفاوتى که آنها با بقیه مردم عادى دارند، در این است که لطف خداوند همیشه شامل حال آنها است، پس امام علیه السلام در این خطبه، نه تنها خود را معصوم مىداند؛ بلکه سر منشأ این عصمت را نیز لطف خداوند مىداند.
این گفته امیرمؤمنان علیه السلام دقیقا بر طبق همان تعریفى است که شیعه از عصمت دارد؛ یعنى آنها قدرت بر انجام گناه را دارند
امام علي و عصمت خويشتن (http://www.sonnat.net/article.asp?id=2189&cat=83)
شیعیان ادّعا مىکنند که امامان آنها معصوم هستند؛ در حالى که على (علیه السلام) صراحتاً در نهج البلاغه مىگوید: که من فراتر از آن نیستم که خطا نکنم: «اِنّى لَستُ فِى نَفسِى بَِفُوقُ أنَّ اَخطَئ».
وقتى خود امام على (علیه السلام) مىگوید من فراتر از این نیستم که خطا مىکنم، شما کاسه داغتر از آش هستید.
نقد و بررسی:
اصل کلام امیرمؤمنان علیه السلام
امیرمؤمنان علیه السلام در خطبه 216 نهج البلاغه مىفرماید:فَلَا تَکُفُّوا عَنْ مَقَالَةٍ بِحَقٍّ أَوْ مَشُورَةٍ بِعَدْلٍ فَإِنِّی لَسْتُ فِی نَفْسِی بِفَوْقِ أَنْ أُخْطِئَ وَلَا آمَنُ ذَلِکَ مِنْ فِعْلِی إِلَّا أَنْ یَکْفِیَ اللَّهُ مِنْ نَفْسِی مَا هُوَ أَمْلَکُ بِهِ مِنِّی.پس، از گفتن حق، از مشورت در عدالت خوددارى نکنید، زیرا خود را برتر از آن که اشتباه کنم و از آن ایمن باشم نمى دانم، مگر آن که خداوند( کسیکه به من از خودم مالک تر است) مرا حفظ فرماید.( نهج البلاغه عبده، ج2، ص201، خطبه216؛/ الکلینی الرازی، أبی جعفر محمد بن یعقوب بن إسحاق (متوفای328 هـ)، الکافی، ج8، ص356، تحقیق و تصحیح وتعلیق علی أکبر الغفاری، ناشر: دار الکتب الإسلامیة - طهران، الطبعةالرابعة،1362 هـ.ش.)
در واقع معنای کلام امام علیه السلام این می شود:روشن است که امیرمؤمنان علیه السلام و نیز تمامى انبیاء همانند انسانهاى دیگر داراى دو قوه عقل و شهوت هستند. آنها نیز همانند ما قادر هستند که اشتباه کنند و یا مرتکب گناه شوند؛ اما تفاوتى که آنها با بقیه مردم عادى دارند، در این است که لطف خداوند همیشه شامل حال آنها است، پس امام علیه السلام در این خطبه، نه تنها خود را معصوم مىداند؛ بلکه سر منشأ این عصمت را نیز لطف خداوند مىداند.
این گفته امیرمؤمنان علیه السلام دقیقا بر طبق همان تعریفى است که شیعه از عصمت دارد؛ یعنى آنها قدرت بر انجام گناه را دارند